Η πρώτη σετσεσιόν εκδηλώθηκε στο Μόναχο το 1892 από τους Στούκ Ούντε και Γκότταρντ Κυλ και συγκλόνισε βαθύτατα τους επίσημους καλλιτεχνικούς κύκλους, όπου κυριαρχούσε ο παραδοσιακός ζωγράφος Φραντς φον Λένμπαχ. Στην πρώτη έκθεση της σετσεσιόν που έγινε εξέθεσαν μεταξύ άλλων, οι Μπαίκλιν, Κορίντ, Λίμπερμαν, Σλέφογκτ, Τρύμπνερ, Χαίλτσελ. Έπειτα από το πρώτο αυτό ανταρτικό επεισόδιο, κατά τα τέλη του αιώνα στους κύκλους του Μονάχου, που είχε γίνει το κέντρο του κινήματος Jugendstil, τα γεγονότα διαδέχτηκαν το ένα το άλλο με μια γρήγορη ανακαίνιση της καλλιτεχνικής ζωής.
Εκδόθηκαν τα περιοδικά Jugend και Simplicissimus, ο Άουγκουστ Έντελ οργάνωσε το Ατελιέ Ελβίρα που στηριζόταν σε ένα μεγάλο αφηρημένο μοτίβο (1898), εμφανίστηκε το θέατρο Riemershmid (1901), ο Καντίνσκι έγινε πρόεδρος της Falanx (1902) και της Νέας Ένωσης καλλιτεχνών (1909), από την οποία πρόκειται να βγει η ομάδα του Blaue Reiter (1911).
Στο Βερολίνο ξέσπασε το 1892 το περίφημο σκάνδαλο Μούνχ. Η ένωση των βερολινέζων ζωγράφων, με επικεφαλή τον Άντον φαν Βέρνερ, ακαδημαϊκό προσωπογράφο, αφού κάλεσε τον Μoύνχ να εκθέσει στο Βερολίνο, έκλεισε την έκθεση δύο μέρες μετά το άνοιγμά της εξαιτίας των ανησυχητικών νεωτερισμών των έργων που είχαν εκτεθεί. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα στοιχεία που συνέβαλαν στην ωρίμανση του πνεύματος ανταρσίας εναντίον του καλλιτεχνικού αυταρχισμού, η οποία ξέσπασε μερικά χρόνια αργότερα με την εμφάνιση της σετσεσιόν του Βερολίνου με επικεφαλής τον Μαξ Λίμπερμαν (1899).
Η νέα οργάνωση που στηριζόταν σε εμπρεσιονιστικές τάσεις, γινόταν με τη σειρά της όλο και πιο συντηρητική και κλειστή για τις νέες τάσεις που εκδηλώνονταν. Το 1910 η κριτική επιτροπή της σετσεσιόν απέρριψε 27 καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ήταν ο Νόλντε με την «Πεντηκοστή». Τότε ιδρύθηκε η σετσεσιόν του Βερολίνου και οργανώθηκε στην Πινακοθήκη Μαχτ η έκθεση των απορριφθέντων καλλιτεχνών.
Η γνωστότερη και σημαντικότερη από τις σετσεσιόν ήταν της Βιέννης που έγινε το 1897 από τον ζωγράφο Γκούσταφ Κλιμτ και τους αρχιτέκτονες Όττο Βάγκνερ, Γιόζεφ Μαρία Όλμπριχ και Γιόζεφ Χόφμαν, με δικό της περιοδικό το Ver Sacrum. Ο Χόφμαν ήταν από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Βιεννέζικης Σετσεσιόν. Η προσχώρησή του στην ορθολογιστική αρχιτεκτονική διατυπώνεται στο κτίριο στο οποίο φανερώνει την πολυμορφία και την λεπτότητά του και είναι το μέγαρο Στόκλετ στις Βρυξέλλες.
Ο Όλμπριχ, ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τα προβλήματα των εφαρμοσμένων τεχνών και ήταν από τους πρώτους που υιοθέτησαν τα στοιχεία μιας αρχιτεκτονικής εκφράσεως ενδιάμεσης μεταξύ ορθολογισμού και εξπρεσιονισμού. Ο Βάγκνερ συνδυάζει δύο κύρια συστατικά στοιχεία του προσωπικού του ύφους που είναι η αυστηρή οργανικότητας της κατασκευής και η χρωματική ευαισθησία των εξωτερικών διακοσμήσεων, που καθόρισε και την προσχώρησή του στο κίνημα της βιεννέζικης σετσεσιόν.
Στη Βιέννη στα τέλη του αιώνα είχε σημειωθεί ένα σημαντικό γεγονός, δημιουργώντας ένα πρωτότυπο και ενιαίο κλίμα, με καθαρές τάσεις liberty, που επρόκειτο να διαλυθεί με την έκρηξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μεταξύ των σετσεσιόν και τη ρωμαϊκή, που το 1913, 1914 και 1915 οργάνωσε νεωτεριστικές εκθέσεις, σε αντίθεση με τον κλασικίζοντα ακαδημαϊσμό, που όμως δεν δεχόταν τους άκρους της φουτουριστικής πρωτοπορίας. Η τάση του επιφυλακτικού μοντερνισμού ήταν το χαρακτηριστικό και της εκθέσεως της Κα Πεζάρο της Βενετίας, που οργανώθηκε στα τέλη του 1908.
Βιβλιογραφία:
E.H. Gombrich, 1998, «Το χρονικό της Τέχνης», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 3ος 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 11ος 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 12ος 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 14ος 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 15ος 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
Άλκης Χαραλαμπίδης, 1993, «Η Τέχνη του Εικοστού Αιώνα», Τόμος 1ος, Εκδόσεις Επιστημονικών Βιβλίων και Περιοδικών
