Την Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012 παρακολούθησα την ομιλία του Νιγηριανού (με έδρα τη Νέα Υόρκη και το Μόναχο) επιμελητή και θεωρητικού Okwui Enwezor, με τίτλο «Civitas, Citizenship, Civility – Τέχνη και φαντασία στην κοινωνία των πολιτών», στα πλαίσια του φεστιβάλ MP6 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Δυστυχώς, όμως, αποσπασματικά, διότι το 90% της ομιλίας το είδα σε οθόνη στο διάδρομο εκτός της αίθουσας της διάλεξης λόγω πληρότητας αλλά ίσως και κάποιας αδράνειας του προσωπικού του ιδρύματος. Ήμουν όμως μέσα στην αίθουσα σε ολόκληρο το κομμάτι των ερωτήσεων του κοινού προς τον Enwezor, τη συζήτησή του με την Λιβανέζα καλλιτέχνιδα (με έδρα το Λονδίνο και το Βερολίνο), Mona Hatoum, και τις ερωτήσεις προς εκείνη.

«Είναι ακριβώς όσο παράλογο είναι και η τραπεζική κρίση» έχει δηλώσει ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ αναφερόμενος στα ποσά εκατομμυρίων που οι αγοραστές διαθέτουν στις δημοπρασίες για να αποκτήσουν τα έργα του.

Κάποιος μπορεί να έλεγε ότι η τέχνη του διακατέχεται από μία απροσδιόριστη σκοτεινότητα έστω και όταν αναφέρεται κανείς στις πολύχρωμες συνθέσεις του από οριζόντιες ρίγες.

Η νέα έκθεση του καλλιτέχνη με τίτλο Panorama η οποία, αφού επισκέφτηκε για 6 μήνες την Tate Modern του Λονδίνου, βρίσκεται τώρα στη Neue Nationalgalerie του Βερολίνου και από τον Ιούνιο θα φιλοξενηθεί στο Centre Georges Pompidou στο Παρίσι.

Τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου, στις 7:00 μ.μ. εγκαινιάζεται στην αίθουσα τέχνης Art Zone 42, επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, η ατομική έκθεση φωτογραφίας του Σταύρου Μακρή, με τίτλο "Stumbling amongst the Immensities".

Ο Τόμας Πίντσον (Thomas Pynchon, γεν. 1937, βλ. σχετ ) είναι ένας κορυφαίος σύγχρονος αμερικανός συγγραφέας με φανατικό αναγνωστικό κοινό. Αποτελεί ταυτόχρονα μια μυστηριώδη αινιγματική φυσιογνωμία που δεν έχει φωτογραφηθεί ποτέ.

Λίγες είναι οι περιπτώσεις στην Ελλάδα όπου στο χώρο των εικαστικών συναντάμε εναλλακτικά, αλλά και υψηλού επιπέδου, μονοπάτια παραγωγής και διανομής σύγχονης τέχνης. Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Lo & Behold είναι ταυτόχρονα και μία καλλιτεχνική πλατφόρμα που παρακάμπτει την κατεξοχήν δομή της αγοράς της τέχνης, γνωστή και ως γκαλερί, αλλά και άλλες εξίσου γνωστές δομές.

Η ατομική έκθεση «Φιγούρες στον Χρόνο», της Ιφιγένειας Αποστολοπούλου, που στεγάζεται για λίγες ακόμα μέρες στο Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμικής (πρώην αρχοντικό Δημητρίου Πετροπούλου) αποτελεί την προσωπική εικαστική κατάθεση της ζωγράφου στην αιώνια γοητευτικά ελκυστική και παράλληλα ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή τέχνης: τον άνθρωπο.

Όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ την περφόρμανς Αυλές της Γεωργίας Σαγρή που έλαβε χώρα την προηγούμενη εβδομάδα στα πλαίσια της έκθεσής της καλλιτέχνιδος στη γκαλερί Μελάς - Παπαδοπούλου, δεν μπορούσα να σταματήσω να προσπαθώ να μαντέυω εάν τα δρώμενα που εκτυλίσσονταν μπροστά μου ήταν επιτόπιοι αυτοσχεδιασμοί ή κινούνταν από κάποιο προσχεδιασμένο σενάριο.

Ο  έμεινε στην ιστορία -πέρα από το μεγάλο έργο που άφησε- για τον τραγικό τρόπο με τον οποίο έδωσε τέλος στη ζωή του με περίστροφο ένα απόγευμα του 1928 στην Πρέβεζα. Στη τσέπη του βρέθηκε ένα ιδιόχειρο σημείωμα που εξηγεί τους λόγους της αυτοκτονίας, με ένα εντυπωσιακό υστερόγραφο.

Το 1938, ο Γκίκας ζωγραφίζει τον πίνακα «Μεγάλο Τοπίο της Ύδρας». Ίσως ποτέ άλλοτε ένας κυβιστικός πίνακας δεν απέπνευσε τέτοια οικειότητα. Διότι ποτέ άλλοτε ένα τέτοιο τοπίο, χαραγμένο περισσότερο στις ψυχές παρά στις ματιές Ελλήνων, δεν είχε ιδωθεί με τόσο αυθεντικά μοντέρνο τρόπο. Δεν πρόκειται για την απλή εφαρμογή μιας γενικής τεχνοτροπίας σε ένα συγκεκριμένο τοπίο. Αλλά για την ανάπτυξη μιας προσωπικής έκφανσης του κυβισμού που ξεπήδησε - αλλά και καθορίστηκε - από την ψυχογεωγραφία αυτού του τόπου, όπως τον βίωσε ο Γκίκας.

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα η ανερχόμενη εικαστικός Άννα Μιχαηλίδου παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση στον καλαίσθητο και μοντέρνο χώρο της γκαλερί Art Zone 42 στην Αθήνα. Η γκαλερί της Έλενας Ρουσούδη έγινε το καλλιτεχνικό εφαλτήριο μιας πολλά υποσχόμενης δημιουργού, που σίγουρα θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.

Οι γιορτές είναι ημέρες δώρων και δεν θα μπορούσαμε να προτείνουμε άλλο δώρο εκτός από βιβλία. Θεωρήσαμε καλύτερο να μην προτείνουμε εμείς, αλλά να προσκαλέσουμε νέους συγγραφείς να μας συστήσουν από ένα αγαπημένο τους βιβλίο. Δεκατέσσερις εξ αυτών ανταποκρίθηκαν και μας ξεναγούν στον λογοτεχνικό κόσμο τους.

"5 ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ"

Το πρόβλημα της κοινωνικής λειτουργίας της θεατρικής τέχνης δεν είναι απλό. Οι κοινωνιολόγοι και οι ανθρωπολόγοι δυσκολεύονται να αποσαφηνίσουν τα κίνητρα της ανάγκης του ανθρώπου για το θέατρο.

Αναφέρονται διαδοχικά -η ταυτόχρονα– στη μιμητική επιθυμία, την κλίση για παιχνίδι τόσο στο παιδί όσο και τον ενήλικο, την μυητική λειτουργία της τελετουργίας, την ανάγκη αφήγησης ιστοριών και του εμπαιγμού ενός κοινωνικού κατεστημένου ατιμωρητί και την ηδονή που αντλείται από τη μεταμόρφωση του ηθοποιού.

  Στην Αγιάσο Λέσβου λειτουργεί το Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Ασυνόδευτων Προσφύγων και η συγγραφέας , που βρέθηκε εκεί για να εργαστεί ως καθηγήτρια αγγλικών, πέρασε δεκατέσσερις από τους πιο παράξενους μήνες της ζωής της. Μετά το μάθημα, είχε την ασυνήθιστη ιδέα και τη διάθεση να δημιουργήσει ένα μοναδικό Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής για τους ανήλικους μετανάστες, υπό τον τίτλο "Heart, not shoes". Σε αυτό διαβάστηκαν και διδάχτηκαν γιαπωνέζικα χαϊκού, ποιήματα, διηγήματα, αυτόματη γραφή και τήρηση καθημερινού ημερολόγιου.