Οι καλλιτέχνες που υποστήριξαν αυτό το κίνημα, υπήρξαν πολλοί και αξιόλογοι. Ανάμεσά τους οι Nicolas Africano, Jennifer Barlett, Neil Jenney, Robert Moskowitz, Susan Rothenberg, Donald Sultan και Joe Zucker έχοντας ως κοινό τόπο των έργων τους, τη σαφή προσπάθεια για επιστροφή στη ζωγραφική του καβαλέτου, μετά την πλήρη απώθησή του στις προηγούμενες δεκαετίες με αποκορύφωμα τη δεκαετία του '70. Οι καλλιτέχνες προσπαθούν να ξεφύγουν από τη συμβολιστική διάθεση των μέχρι τότε έργων αλλά και την έντονα προσωπική γονιμοποίηση κατακτήσεων της αμερικανικής τέχνης από τον Μεσοπολεμικό Ρεαλισμό ως τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό και το Environment (Περιβάλλοντα).
Το New Image Painting ως κίνημα,

Η Jennifer Bartlett , είναι η πιο γνωστή από τους προαναφερόμενους υποστηρικτές του κινήματος. Φημίζεται για τους πίνακές της και τα κοσμικά τυπώματά της –ειδικότερα σε σπίτια και μεγάλες επιφάνειες- έχοντας ένα εξειδικευμένο στυλ στο οποίο συνδύαζε στοιχεία παραστατικά αλλά και αφηρημένα, δημιουργώντας μια νοηματική πολυπλοκότητα και αφηρημένη προσέγγιση της απτής πραγματικότητας.

Ο Neil Jenney άρχισε να γίνεται γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους μεταξύ του 1969–1970, περίοδος που κυριάρχησαν οι μινιμαλιστικές τάσεις στα έργα του καθώς και ο φωτογραφικός ρεαλισμός, Ο Neil Jenney ήταν πάντοτε κατά της φωτογραφικής αποτύπωσης στα έργα του. Μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια κατάφερε να εργαστεί δημιουργικά και να κερδίσει θετικές κριτικές από την Roberta Smith, κριτικό τέχνης στους New York Times, λέγοντας χαρακτηριστικά: «μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια ο κύριος Jenney κατάφερε να θέσει νέες βάσεις στην αναπαραστατική ζωγραφική και καθιέρωσε προηγούμενες συνισταμένες καλλιτεχνικής δημιουργίας από το 1970, το 1980 αλλά και το 1990.»

Συχνά στα έργα του κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, απεικονίζονται ζευγάρια αντικειμένων τα οποία αλληλεπιδρούν με έναν υποβλητικό τρόπο μεταξύ τους (βλέπε ξυλογραφία "Sawn and Saw", 1969). Τον Απρίλιο του 2001, γράφτηκε στον New York Observer μια κριτική, από τον Mario Naves αφορούσε στα έργα του Jenney, μεταξύ του '60 και του '70, τα οποία βρίσκονταν στην Gagosian Gallery. Είπε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι και άσχημα τουλάχιστον δεν είναι πολύ άσχημα. Αυτή η υποτιμητική αντικειμενικότητα στο έργο του συμβαδίζει με μεγάλα εισαγωγικά τρόμου και συμβολίζει μια τέχνη που συνδυάζει το αναπαραστατικό αδιέξοδο της Pop, την αδιεξοδική υλιστικότητα του Μινιμαλισμού και μια υπόνοια χιούμορ, που εάν δεν οδηγεί σε αδιέξοδο τότε απλά είναι κάτι το ανέκφραστο. Ο κύριος Jenney ζωγράφισε τις εικόνες κατά τη διάρκεια της ακμής της Conceptual Art, και εάν όντως ισχύει αυτό, εν μέρει, η περιφρόνηση της πραγματικής τους αλήθειας τον οδηγούσε στη συμμετοχή της πνευματικής απόσπασής τους.»
Βιβλιογραφία:
1. Άλκης Χαραλαμπίδης, Η τέχνη του 20ου αιώνα, τόμος ΙΙΙ, Η μεταπολεμική περίοδος, University Studio Press, Θεσ/νίκη 1995, σελ.144-145.
2. www.wikipedia.com (τελευταία επίσκεψη 5/5/2012).
3. http://www.biddingtons.com/content/pedigreenewimage.html (τελευταία επίσκεψη 6/5/2012).
4. http://brooklynrail.org/2011/02/artseen/jennifer-bartletts-recitative-fractions-between-concept-and-decorum (τελευταία επίσκεψη 7/5/2012).
5. http://the-artists.org/artistsbymovement/New-Image-Painting (τελευταία επίσκεψη 5/5/2012).