In the Electric Mist ? Καταιγίδα στην Ομίχλη

Ο Ντέηβ Ρόμπισο είναι ένας μεσήλικας αστυνομικός στην κομητεία της Λουιζιάνα, αλκοολικός μάλιστα, που όμως πηγαίνει σε συναντήσεις των Α.Α.. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βρίσκεται στα χέρια του με δύο υποθέσεις δολοφονίας προς διαλεύκανση. Η μία... «φρέσκια» και η άλλη 40 χρόνων παλιά. Προφανώς στην περιοχή που ο τυφώνας Κατρίνα πέρασε παλιότερα έχουν αρχίσει να ξεθάβονται και παλιές υποθέσεις. Σαν να μην του έφταναν όλα αυτά μία κινηματογραφική παραγωγή που λαμβάνει χώρα στα μέρη φαίνεται να περιπλέκει τα πράγματα σχετικά με την «φρέσκια» υπόθεση δολοφονίας, που όσο περνάει ο χρόνος παρουσιάζονται ενδείξεις ότι υπεύθυνος είναι κάποιος σήριαλ κίλερ που δρα στην περιοχή.

Για πολλοστή φορά ο Τόμυ Λη Τζόουνς έχει τον ρόλο αστυνομικού και μάλιστα σκληρού και παλιομοδίτη. Η περσόνα αυτή του ταίριαζε ανέκαθεν και για αυτό ποτέ δεν μας ξένιζε όταν στο καστ τέτοιων ταινιών βλέπαμε το ονομά του πρώτο στη λίστα. Ειδικά στη συγκεκριμένη ιστορία του ταιριάζει ακόμα πιο πολύ γιατί πρόκειται για μια παλιομοδίτικη κλασσική αστυνομική ιστορία στην αμερικανική επαρχία, από αυτές που έχουμε δει πολλάκις στο σελιλόιντ, και μάλιστα μεταφερμένη από μυθιστόρημα του Τζέημς Λη Μπερκ. Για την ακρίβεια το όλο σκηνικό από την αρχή θυμίζει κάτι από το «Just Cause» με τον Σον Κόνερι, του 1995. Βάλτοι, ποτάμια, ο αμερικανικός νότος και οι άγραφοι κανόνες του.

Σε αυτή την γαλλοαμερικανική συμπαραγωγή ο σκηνοθέτης Μπερτράν Ταβερνιέ καλέστηκε να ισορροπήσει μεταξύ της ιστορίας των εγκλημάτων και αυτής των ηρώων του και της ζωής τους στη Λουιζιάνα. Η αποστολή του δεν ήταν εύκολη. Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ενώ περνάει η ώρα και γνωρίζουμε ακόμα καλύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος έναν προς έναν τους χαρακτήρες ταυτόχρονα ξετυλίγεται και η αστυνομική πλοκή, όσο κι όπως χρειάζεται για να χτιστεί η ατμόσφαιρα και το απαραίτητο σασπένς. Η... «ανισορροπία» του εγχειρήματος έγκειται μόνο στο ότι την ίδια στιγμή όλα τα στοιχεία που παρελαύνουν μπροστά μας και είναι σχετικά με τα εγκλήματα δίνουν την εντύπωση οτι χειρότερα τα πράγματα για τον ηρωά μας δεν θα μπορούσαν να είναι και έτσι αναρωτιόμαστε πως (και πότε) θα γίνει κάτι που θα ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση.

Τελικά η κατάσταση ανατρέπεται αλλά ίσως όχι με τον πλέον ορθολογιστικό τρόπο, με αποτέλεσμα να χαιρόμαστε μεν με τη λύση των διπλών εγκλημάτων αλλά ταυτόχρονα να μας εντυπώνεται η αίσθηση ότι σαν να έγιναν όλα τα τελευταία γεγονότα πολύ βεβιασμένα. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την μέχρι τότε καλή δουλειά που έκανε ο σκηνοθέτης στο να μας βάλει στο κλίμα του αμερικανικού νότου αλλά και μέσα στο ίδιο το μυαλό του προβληματισμένου ηρωά μας. Δυστυχως για αυτόν η καλή του δουλειά ακυρώθηκε μερικώς με την σχετικά απότομη λύση των εγκλημάτων, και ειδικότερα υπό την έννοια πως τα κίνητρα που μας παρουσιάζονται είναι τόσο αδύναμα που απογοητεύουν και τον λιγότερο απαιτητικό θεατή.

Κάποιες σκηνές και κάποια μεμονωμένα στοιχεία της πλοκής είναι πάρα πολύ καλά, και έτσι δίνουν κίνητρο στον θεατή να πιστέψει πως το βιβλίο πρέπει πραγματικά να αξίζει ανάγνωσης. Το φιλμ όμως τον κάνουν να πιστέψει πως σίγουρα δεν θα θυμάται τίποτα την επόμενη μέρα το πρωί. Ενδιαφέρον στόρυ, στρωτές ερμηνείες, χωρίς να προσθέτουν κάτι το ξεχωριστό, και γενικά όλα τα καλά συνοψίζονται στην λέξη «πλοκή». Αυτή όμως είναι που στο τέλος απογοητεύει όπως αποτυπώθηκε κινηματογραφικά. Απότομη κάθαρση με σχεδόν ανύπαρκτα κίνητρα σε έναν γολγοθά του ήρωα που χειροτέρευε σε κάθε σκηνή. Όσο κι αν μας γοήτευσε το παλιομοδίτικο στήσιμο αυτής της ταινίας, που προσωπικά θα ήθελα να συναντάω πιο συχνά, τόσο μας απογοήτευσε η καταληξή της.