La guerre est déclarée

Η ταλαντούχα σκηνοθέτης Βαλερί Ντονζελί, φτιάχνει μια γλυκιά και συγκινητική ιστορία (πραγματικά αυτοβιογραφική), η οποία παρόλο που ανήκει στην δραματική κατηγορία αποφεύγει το μελό και αποδεικνύει ότι ακόμα και στις χειρότερες αναποδιές της ζωής μπορείς να κάνεις χιούμορ. Χιούμορ που λειτουργεί λυτρωτικά και ταυτόχρονα εκπαιδευτικά. Μαζί με τον Ζερεμί Ελκάιμ, γράφουν το κείμενο και πρωταγωνιστούν στην ταινία σαν ζευγάρι. Σημαντικό ρόλο παίζει και η υπέροχη μουσική που προσθέτει βάθος στις ψυχολογικές διακυμάνσεις των πρωταγωνιστών και παρακινεί τον θεατή να συμπάσχει. Πολύ ωραία φωτογραφία, ‘χορογραφική’ σκηνοθεσία και ερμηνείες απέριττες και αληθινές, χωρίς θεατρινισμούς. Επίσημη συμμετοχή της Γαλλίας, Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στα Όσκαρ, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Σάντανς.

Ιστορία: Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα είναι δυο νέοι ηθοποιοί, οι οποίοι ερωτεύονται κεραυνοβόλα, συζούν και κάνουν ένα παιδάκι. Καθώς το παιδί μεγαλώνει, παρουσιάζει προβλήματα στην ανάπτυξη του, τα οποία στην αρχή αποφεύγουν να δουν οι δυο νέοι γονείς. Όμως τελικά, όταν το παιδί εξετάζεται, αποδεικνύεται ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα οι δυο γονείς δεν σταματούν να ‘πολεμούν για τη νίκη’. Πολεμούν ενάντια στην αρρώστια, στην απελπισία, στον θάνατο, υπέρ της αγάπης, της πίστης, της ζωής.

Η κινηματογράφηση της Ντονζελί είναι πότε γρήγορη και έντονη, και θυμίζει μουσικό βίντεο κλιπ και πότε αργή και συναισθηματική, σχεδόν ονειρική. Το ξετύλιγμα της υπόθεσης, εδώ μιας πραγματικής ιστορίας, είναι η απεικόνιση μιας κανονικής ζωής, δύο συνηθισμένων νέων, με τη ρουτίνα της, τις χαρές της και τις εκπλήξεις της, ευχάριστες ή δυσάρεστες. Διαδραματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε είναι ερωτικές, είτε οικογενειακές, με τρόπο απλό και επίκαιρο. Προβληματίζεται όχι μόνο γύρω από το ιατρικό πρόβλημα του μικρού Άνταμ,αλλά και γύρω από τις κοινωνικές σχέσεις γενικότερα, όπως τον οικογενειακό ιστό και τις ηθικές προκαταλήψεις. Η οικογένεια, χτίζεται τόσο εύκολα όσο και γκρεμίζεται. Τα λεφτά δεν παίζουν ρόλο στη δημιουργία της αλλά ούτε και στην προστασία της. Είτε μπουρζουά, είτε ‘χίπικης’ ιδεολογίας, πολεμούν όλοι μαζί τον ίδιο εχθρό, με σύμμαχο την αληθινή αγάπη και φιλία. Η οικογένεια είναι η εστία του πολιτισμού. Τέλος η Ντονζελί φαίνεται να ευχαριστεί ιδιαίτερα το κρατικό γαλλικό σύστημα υγείας και περίθαλψης, το οποίο την βοήθησε πάρα πολύ, και με το δίκιο της.