The Wrestler - Ο Παλαιστής

Η ιστορία μας ξεκινάει 20 χρόνια μετά τους τίτλους αρχής. Ο Randy the Ram είναι παλαιστής του κατς. Αυτού του ψεύτικου θεάματος που προσφέρει ξύλο με τη σέσουλα και αίμα ενίοτε, που όμως είναι ένα πραγματικό ψέμα, μία στημένη από τα παρασκήνια θεατρική παράσταση μεταξύ «μεγάλων» σωματικά αντρών μέσα σε ένα ρινγκ. Αυτή τη ζωή έζησε ο Ράντυ. Αυτή ξέρει και αυτή χαίρεται. Δεν ξέρει και δεν χαίρεται τίποτα σχετικό με την πραγματικότητα έξω από το ρινγκ.

Μετά από αυτή τη σύνοψη πάμε να βάλουμε μερικούς τίτλους. Μερικές λέξεις-κλειδιά που αποτελούν την ουσία της ταινίας. Μοναξιά, απομόνωση, θλίψη, εσωστρέφεια, αντικοινωνικότητα, άγνοια, ψέμα. Εφτά λέξεις που χαρακτηρίζουν άμεσα τον ήρωα της ταινίας. Ο Ντάρεν Αρονόφσκυ αφηγείται μία ιστορία, που παρόμοιες της έχουμε δει ένα σωρό, με έναν μοναδικό τρόπο, με έναν τρόπο, που προσωπικά πιστεύω δεν διαθέτει κανένας άλλος σκηνοθέτης της γενιάς του. Βέβαια εν αρχή ην το σενάριο. Χωρίς αυτό και τα ευρήματα του σεναριογράφου η ταινία ίσως να μην ήταν τόσο αξιόλογη. Όμως περιέχει στοιχεία που την διαφοροποιούν πάρα πολύ από αντίστοιχες ιστορίες, όπου απλά παρακολουθούσαμε τη ζωή ενός τέτοιου χαρακτήρα και όταν έπεφταν οι τίτλοι νοιώθαμε πως είδαμε κάτι καλό, αλλά όχι πως γνωρίσαμε τον ήρωα.


Καταρχάς στα ευρήματα συγκαταλέγεται ο ίδιος ο Ράντυ. Ένας γερασμένος παλαιστής, που βιώνει το φυσικό επακόλουθο της φθίνουσας πορείας του και της απουσίας πλέον της αίγλης του παρελθόντος. Κι όμως συνεχίζει να κάνει αυτό που κάνει γιατί μόνο αυτό ξέρει. Από την άλλη η Κάσιντυ. Μια στριπτιζέζ που κι αυτή δίνει το δικό της σόου σε πελάτες, όχι σε ρινγκ όπως ο Ράντυ, αλλά με τον ίδιο σκοπό. Να πληρώνει τους λογαριασμούς της. Και τέλος η κόρη του Ραμ. Μία πραγματικότητα, ένα δεδομένο στη ζωή του, που δεν έχαιρε, κι αυτή ως φυσικό επακόλουθο της φύσης της δουλειάς του πατέρα της, της προσοχής που της άξιζε. Όλα αυτά δημιουργούν το σύμπαν του Ράντυ δε Ραμ όπου το κέντρο του είναι η απόλυτη μοναξιά και η περιφερειά του η μόνιμη θλίψη, απόρροια της κατεστραμμένης του ζωής.


Η συγκεκριμένη ταινία είναι πραγματικά η μοναδική της χρονιάς που κατάφερε να με κάνει συμπάσχω τόσο πολύ με τον ηρωά της. Η κάμερα βρίσκεται σχεδόν σε μόνιμη βάση στην πλάτη του Ράντυ και τον ακολουθεί. Στα παρασκήνια των αγώνων του. Όπου χτίζεται το ψέμα, κι όλη αυτή η εκτός πραγματικότητας ζωή του που τελικά... είναι όλη η ζωή του! Μετά τον ακολουθεί στο τροχοσπιτό του. Όπου χτίζεται η μοναξιά. Από το πρώτο τέταρτο ο Αρονόφσκυ έχει καταφέρει να μας φορτώσει με ένα τσιμεντόλιθο στο στέρνο και να νοιώθουμε όσα κι ο ηρωάς του. Ακούγεται σχεδόν ακατόρθωτο αλλά αυτός ο άνθρωπος το κατάφερε. Και δεν γίνεται να μην του έχεις εμπιστοσύνη, και ταυτόχρονα να μην έχεις και «μεγάλες προσδοκίες» από τον ίδιο όταν μέσα σε δέκα χρόνια έχουμε δει από τα χεράκια του ένα «Πι», ένα «Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο» και μια συγκλονιστική «Πηγή της Ζωής». Εδώ όμως καταπιάστηκε με ό,τι πιο ανθρώπινο είχε καταπιαστεί μέχρι τώρα. Την ζωή ενός μοναχικού ανθρώπου. Που ανδρώθηκε μέσα στον ψεύτικο, μέσα στον «στημένο» κόσμο του κατς και που δεν έχει μάθει τίποτα άλλο για αληθινό στη ζωή του πέραν αυτού! Ειρωνεία να χτυπάει κόκκινα!!!


Ο Μίκι Ρουρκ, για τον οποίο όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως ασχολούνται με το μεγάλο του come back στη μεγάλη οθόνη (λες και η συμμετοχή του στο ιδιαίτερο μα εξαιρετικό Sin City δεν υφίσταται) δίνει σαφέστατα την ερμηνεία της καριέρας του. Ερμηνεία τόσο βαθιά συναισθηματική που καταφέρνει με το φουσκωμένο από στεροειδή σώμα του να αποδίδει το απόλυτο κοντράστ με τον εσωτερικό του κόσμο. Σίγουρα εδώ μιλάμε για ένα σχεδόν one man show. Αυτός είναι η ταινία. Αυτουνού τη ζωή παρακολουθούμε. Με δικές του φωτογραφίες πέφτουν οι τίτλοι αρχής και μετά από δικό του μονόλογο οι τίτλοι τέλους. Απλός και συγκινητικός. Θα το περίμενε κανείς αυτό από τον Μικι Ρουρκ τόσα χρόνια μετά; Δύσκολα. Αλλά impossible is nothing που λέει μια διαφήμιση. Κι αυτό το αποδεικνύει τόσο ο ίδιος ο ηθοποιός όσο κι ο ήρωας που υποδύεται. Σε αυτή τη ζωή όλα γίνονται να τα αντέξουμε εφόσον τα επιλέξουμε.


Το ίδιο κάνει και η Κάσιντυ, ρόλο που ερμηνεύει η Μαρίζα Τομέυ. Αντέχει να περάσει όσα έχει επιλέξει να κάνει. Στριπτίζ για μοναχικούς τύπους σαν τον Ράντυ. Αλλά με αυτόν τον πελάτη οι διαφορές τους είναι πραγματικά ελάχιστες! Στον αντίποδα τεράστιες είναι οι διαφορές με τις άλλες γυναίκες της ηλικίας της! Η 45χρονη ηθοποιός μοιάζει ακόμα με τριάντα(+) και σίγουρα όχι με 45. Αποκάλυψη και χάρμα οφθαλμών!


Όσο ο Ράντυ δε Ραμ βάζει μονωτική ταινία στα χέρια του τόσο την ίδια στιγμή ξεγυμνώνεται το μέσα του μπροστά μας. Ο άνθρωπος το μόνο που ξέρει να κάνει είναι πως να μιλήσει με τους παλαιστές που θα βρεθεί μετά στο ρινγκ, πως θα στήσουν παρέα την σικέ παρτίδα και τίποτα άλλο. Οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη επαφή είναι σε ένα επίπεδο επικοινωνίας σχεδόν άγνωστο για αυτόν. Τι άλλο χρειάζεται για να μείνει κανείς μόνος του;


Τίποτα. Αλλά τι χρειάζεται για να μείνει στην ιστορία; Ο Ντάρεν Αρονόφσκυ και το ταλέντο του. Αυτός καθοδήγησε τον Μίκι Ρουρκ, αυτός έστησε όλο αυτό το σύμπαν του ηρωά του. Και το αποτέλεσμα είναι απλά άψογο! Μια βαθιά συγκινητική κι ανθρώπινη ταινία, που ομολογώ ομοιά της δεν είχα ξαναδεί. Δεν περίμενα πως ένα τέτοιο άθλημα, made in America, θα μπορούσε να αποτελέσει τον στίβο για να χτιστεί μια τόσο υπέροχη ταινία. Και όσο κι αν γίνομαι κουραστικός δεν μπορώ να μην το ξαναπώ. Που οφείλεται η επιτυχία της; Στον Ντάρεν Αρονόφσκυ. Έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του Μίκι Ρουρκ από όταν πρωτοεμφανίστηκε στο σελιλόιντ και τον έκανε σχεδόν «ερωτεύσιμο», υπό την έννοια της υποκριτικής του αξίας σε συνδυασμό με τον τόσο γεμάτο σε συναισθήματα ηρωά του. Και με μερικές σιωπηλές σκηνές, μερικές επιπρόσθετες πινελιές κατάφερε σκηνοθετικά να μας βάζει στο μυαλό του και να μας παραδόσει ένα μεγαλούργημα. Πολλά μπράβο και στους δύο. Μία ανθρωποκεντρική ταινία που προσφέρει απλόχερα έντονα συναισθήματα, και ίσως και πολλά δάκρυα, χωρίς όμως ίχνος επιτήδευσης και επιδειξιομανίας από κανέναν τους. Δυστυχώς η Ακαδημία δεν τα εκτίμησε όλα αυτά κι έτσι την έθεσε υποψήφια μόνο για Α? Ανδρικού και Β? Γυναικείου αυτή την ταινία και τίποτα παραπάνω. Σημασία έχει οτι εμείς την επιβραβεύουμε σαν μία από τις σπουδαιότερες ταινίες της χρονιάς!