Celda 211 - Κελί 211

Ο Χουάν πρόκειται να πιάσει δουλειά ως δεσμοφύλακας στις φυλακές της Ζαμόρα. Μία μέρα πριν πιάσει κανονικά δουλειά πηγαίνει στις φυλακές για να τον ξεναγήσουν οι νέοι του συνάδελφοι, κάτι που δεν ήταν απαραίτητο αλλά που το έκανε, όπως λέει στην έγκυο γυναίκα του, για να κάνει καλή εντύπωση. Για κακή του τύχη πάνω στην ξενάγηση του συμβαίνει ένα μικρό ατύχημα ενώ ταυτόχρονα οι φυλακισμένοι εξεγείρονται και καταλαμβάνουν την πτέρυγα που βρίσκεται το κελί 211, όπου προσωρινά τον είχα ακουμπήσει δύο δεσμοφύλακες μέχρι να φωνάξουν γιατρό. Όταν συνέρχεται ο Χουάν δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποκριθεί πως είναι νέος τρόφιμος για να μην αντιληφθούν οι φυλακισμένοι την πραγματικότητα και του φερθούν? αναλόγως.

Πρωτότυπη ιστορία, για πολλούς λόγους, δυναμικοί ηθοποιοί και δυναμική σκηνοθεσία. Αυτά τα τρία συστατικά ανάγουν το «Κελί 211» σε μία ταινία που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Ο σκηνοθέτης της Ντάνιελ Μονθόν βασίστηκε στην νουβέλα του Francisco P?rez Gandul και δημιούργησε μία ταινία που διαδραματίζεται σε φυλακές αλλά δεν έχει να κάνει ούτε με κάποια απόδραση, ούτε με κάποιο άλλο διαβολικό σχέδιο. Οι φυλακές απλά γίνονται το πεδίο όπου η οπτική γωνία μας αλλάζει αναγκαστικά για να αποκρυσταλλωθούν μέσω μιας άλλης, νέας, οδού έννοιες όπως η φιλία, η τιμή, το κουράγιο, το ψέμα, η αδιαφορία, η απελπισία, ακόμα και η αγάπη.

Δύο είναι οι κύριοι χαρακτήρες. Αυτός του άτυχου Χουάν και αυτός που ξεκίνησε την εξέγερση, του Μαλαμάδρε (Λουίς Τοσάρ). Ενώ στην αρχή έχουμε να κάνουμε με έναν καλό «ανθρωπάκο» τον Χουάν και έναν αδίστακτο κακοποιό τον Μαλαμάδρε στην πορεία βλέπουμε πως λόγω των συνθηκών οι δύο άντρες ακολουθούν δύο μονοπάτια που σιγά σιγά τους οδηγούν στην ίδια μοίρα, στο ίδιο επίπεδο, στο ίδιο «είναι». Ενώ ο Χουάν είναι αυτός που προσποιείται πως είναι κάποιος άλλος παράλληλα ο Μαλαμάδρε, και όλοι γύρω του, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Κακοποιός ναι αλλά που ξέρει να τιμάει τον λόγο του, τις φιλίες του και που δείχνει αμέριστη κατανόηση στα βάσανα των συγκρατουμενών του ή που τιμωρεί βάναυσα όποιον θέτει σε κίνδυνο οτιδήποτε ο ίδιος προφυλάσσει. Μαζί με τον Χουάν βλέπουμε και μεις ως θεατές ότι τελικά το να είσαι στη φυλακή δεν σημαίνει ότι έχεις χάσει και τις αξίες σου. Αυτό που δεν βλέπει όμως ο Χουάν ενώ παρακολουθούμε εμείς την εξέλιξη της ιστορίας είναι πως αυτός αναθεωρεί τις αξίες που πίστευε πως είχαν οι άνθρωποι, για τους οποίους και θα εργαζόταν μια μέρα μετά, στον έξω κόσμο. Η άμμος στην κλεψύδρα πέφτει και ο χρόνος που Χουάν και Μαλαμάδρε δεν θα απέχουν και πολύ σε αξίες και πιστεύω τελειώνει.

Κάπου εκεί αρχίζουν και οι αλλεπάλληλες ανατροπές. Δεν αρκεί μία εξέγερση και μία σχέση δύο ανδρών μέσα σε φυλακές για να κρατήσει το ενδιαφέρον μας. Οπωσδήποτε η ανακάλυψη του πραγματικού «προσώπου» των χαρακτήρων είναι ενδιαφέρουσα αλλά οι επιλογές που καλούνται να κάνουν αυτοί μέσα σε λίγες ώρες, που κρατάει η εξέγερση, είναι αυτές που έχουν όλο το ζουμί. Οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών και ειδικά του Λουίς Τοσάρ είναι εξαίσιες και έχουν τέτοιο εκτόπισμα που πραγματικά δεν υπάρχει χώρος για άλλον μέσα στα πλάνα του Ισπανού σκηνοθέτη. Ακόμα και όταν όλοι οι φυλακισμένοι γεμίζουν το κάδρο τα μάτια μας πέφτουν πάντα πάνω στον Μαλαμάδρε.

Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Αδρεναλίνη, ένταση, ηθικά διλήμματα και αξίες τίθονται υπό διαπραγμάτευση, σε μία πτέρυγα φυλακών, μεταξύ δύο φυλακισμένων, ενός κανονικού και ενός? μαϊμού. Και όλα αυτά με ένα πέπλο ρεαλισμού που ενισχύει την ταύτιση του θεατή κάθε λεπτό με ό,τι συμβαίνει επί της οθόνης. Εκρηκτική ερμηνεία του Λουίς Τοσάρ, καταπληκτική φωτογραφία και σκηνοθεσία και ένα σενάριο γραμμένο με διαβήτη και μοιρογνωμόνιο. Από τις σπουδαιότερες ταινίες με φυλακές της μετά-Shawshank-Redemption εποχής.