I Love You Philip Morris

Ο Στήβεν Ράσελ (Τζιμ Κάρευ) ζει μια ζωή μέσα στο ψέμα μέχρι που μία νύχτα αποφασίζει να βγει και να φωνάξει την αλήθεια του. Πως είναι ομοφυλόφιλος. Έτσι χωρίζει τη γυναίκα του, μετακομίζει σε άλλη πολιτεία των ΗΠΑ από αυτή που είχε το «οικογενειακό» σπιτικό του και ξεκινάει να ζει στο μάξιμουμ τη ζωή που πάντα ονειρευόταν. Βέβαια συνειδητοποιεί γρήγορα πως για να το κάνει αυτό πρέπει να συνεχίσει τα ψέμματα και τις κομπίνες διότι το να είσαι γκέι και να έχεις και «σύντροφο» είναι ακριβό σπορ. Λίγο καιρό αργότερα συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Στην πτέρυγα της φυλακής γνωρίζει τον μεγάλο του έρωτα. Τον Φίλιπ Μόρις (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ).

Η ταινία βασίζεται σε μυθιστόρημα που με τη σειρά του βασίστηκε σε πραγματική ιστορία. Αν έχει δηλαδή κάτι το ιδιαίτερο ? πέραν του ομοφυλοφιλικού μα όχι πολύ προκλητικού (για να μην ξεχνιόμαστε έχουμε 2010) περιεχομένου του ? είναι το γεγονός ότι όσα παρακολουθούμε συνέβησαν στα αλήθεια. Το σκηνοθετικό δίδυμο Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα ντεμπουτάρει με μια περίεργη ταινία αλλά έχοντας στα χέρια του κι ένα πολύ αξιόλογο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ο Κάρευ και ο ΜακΓκρέγκορ χωρίς δυσκολία υποδύονται εδώ τους δύο ομοφυλόφιλους Στήβεν και Φίλιπ και καταφέρνουν να αποδώσουν με τις ερμηνείες τους πάρα πολύ καλά αυτούς τους δύο χαρακτήρες και τα όσα νοιώθουν, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε πως όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν ουσιαστικά συμβαίνουν μέσα σε κάποια χρόνια κι όχι απλά μέσα σε λίγες μέρες ή βδομάδες. Αναπτύσσονται ως χαρακτήρες και αναπτύσσονται παράλληλα και τα συναισθήματα μεταξύ τους.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη σε αυτές τις γραμμές συμπυκνώνεται η όποια καλλιτεχνική αξία έχει αυτό το φιλμ. Διότι δυστυχώς πάσχει από την ασθένεια, που πολύ συχνά πάσχουν αρκετές ταινίες αλλά στον αντίποδα πολύ σπάνια την διαχειρίζονται πετυχημένα και την υπερπηδούν, η οποία είναι αυτή της έλλειψης της ξεκάθαρης κατεύθυνσης. Δεν είναι ούτε κωμωδία, ούτε δράμα, και αυτός ο «τραμπαλισμός» μεταξύ των ειδών σε συνδυασμό με το αδύναμο και διόλου πρωτότυπο τρίπτυχο «συνεχές ψέμα ? ανθρώπινη θέληση ? δύναμη της αγάπης» έχει ως αποτέλεσμα να μας έχει από την αρχή μέχρι το τέλος «χλιαρούς» ως προς την αντιμετώπιση που έχουμε στα όσα βλέπουμε. Από τη μια αδυνατούμε να ταυτιστούμε επαρκώς με τους ήρωες κι από την άλλη χαμογελάμε μεν και νοιώθουμε δε την αγάπη και την θλίψη εκατέρωθεν των ηρώων μας.

Είναι πραγματικά περίεργο ? αν και για αυτό θα την βάφτιζα πρωτίστως «περίεργη» ταινία ? του πως γίνεται να βλέπουμε τέτοια πληθώρα δράσης αναφορικά με το πόσα πράγματα κάνει συνέχεια ο Στήβεν για να κρατήσει ζωντανή της σχέση του με τον Φίλιπ αλλά από την άλλη οι δυναμικές της ταινίας να έχουν τη μορφή ευθείας γραμμής. Ορισμένα διάσπαρτα χαμόγελα και ορισμένες αντιδράσεις έκπληξης, λόγω των επιλογών των πρωταγωνιστών, δεν αρκούν για να σπάσουν τον μονότονο ρυθμό. Η ταινία τσουλά μεν γρήγορα κι ευχάριστα αλλά τελικά όταν φτάνει στο κλείσιμο της αναρωτιόμαστε αν είδαμε κάτι ουσιαστικό ? πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι και την ξεκάθαρη και πολύ έντονη κι αγνή αγάπη των δύο αντρών μεταξύ τους, η οποία διοχετεύτηκε σωστά εξαιτίας της ερμηνείας των δύο ηθοποιών ? ή αν τελικά είδαμε κάτι που προσπάθησε να περιέχει μηνύματα αλλά απέτυχε παταγωδώς.

Σίγουρα δεν είναι μια αδιάφορη ταινία λόγω του περιεχομένου της και του ιδιαίτερου στόρυ και διδύμου ηρώων που έχει να διαχειριστεί αλλά εκ των υστέρων αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα πως τελικά μάλλον πρόκειται για μια αδιάφορη ταινία για τον απλούστατο λόγο ότι πολύ δύσκολα κάποιος θα θυμάται κάτι μισή ώρα μετά τη θέαση της. Θα περάσει κάποιος καλά για όσο κρατάει ? αν δεν είναι ομοφοβικός ασφαλώς ? αλλά μετά?; Για ένα χαλαρό απόγευμα στο σαλόνι μας και μόνο αν είμαστε περίεργοι για τις ερμηνείες των Κάρευ ? ΜακΓκρέγκορ σίγουρα προτείνεται. Για κανέναν άλλο λόγο όμως?