Όταν έμαθα ότι ανέλαβε αυτό το πρότζεκτ ο Τιμ Μπάρτον έτριψα τα χέρια μου από ευχαρίστηση. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος παραμυθάς, με την σχεδόν κυριολεκτική έννοια της λέξεως κι όχι με την πιο «κινηματογραφική» που αποδίδουμε πολλές φορές στον Σπήλμπεργκ, πάντα κάνει ταινίες όπου η πραγματικότητα οφείλει να βγαίνει εκτός παιχνιδιού. Γιατί για τον Μπάρτον το σινεμά είναι ένα παιχνίδι όπου θέση έχουν μόνο η μαγεία, τα όνειρα (είτε καλά είτε εφιάλτες) και όλα εκείνα τα συστατικά που όσοι λατρεύουν τα παραμύθια ή τα κόμικ ανυπομονούν να αντικρύσουν σε κινηματογραφικά έργα. Ο Τιμ Μπάρτον εκπροσωπεί όλους αυτούς... και την φαντασία, ενεργή ή ανενεργή, όλων των υπολοίπων σινεφίλ.
Δεν υπήρχε καλύτερο θέμα για τον ίδιο και το επιτελείο του. «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ, που έχει γνωρίσει ήδη αρκετές μεταφορές για τη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, βρήκε τον σκηνοθέτη που γεννήθηκε για να «μαγειρέψει» την καλύτερη εξ? αυτών. Η Αλίκη, ο λαγός, ο λάκκος, τα μπουκαλάκια και τα κεκάκια που αλλάζουν το ύψος, ο Καπελάς, η βασίλισσα και τα... τραπουλοχαρτά της, όλα είναι εδώ. Και μάλιστα είναι και τρισδιάστατα.
Βέβαια παρότι είχα τρίψει τότε στο άκουσμα της είδησης τα χέρια μου, συνειδητοποίησα γρήγορα πως άνηκα στο ποσοστό εκείνο των ανθρώπων που κράταγαν και μικρό καλάθι απέναντι στο τελικό συνολικό αποτέλεσμα. Πίστευα επίσης πως ενώ σίγουρα ο Μπάρτον θα μας παραδώσει κάτι που θα είναι εικαστικά άψογο, η έλλειψη πρωτοτυπίας της ιστορίας, μιας και πρόκειται για ένα τόσο γνωστό στόρυ, που γνωρίζουμε σχεδόν όλοι ό,τι ηλικία και να έχουμε, ίσως να γινόταν μία μικρή αναπόδραστη αγχόνη για τα δημιουργικά χέρια του Μπάρτον και έτσι στο τέλος να λέμε πως παρακολουθήσαμε «άλλη μια όμορφη ταινία του» και τίποτα παραπάνω.
Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα 45 λεπτά δεν έχει συμβεί κάτι που να απογειώσει την ταινία ή έστω να την κάνει στα μάτια μας πιο συναρπαστική. Τα πάντα τσουλάνε όπως πρέπει και νοιώθουμε πως όντως ξεφυλλίζουμε το βιβλίο του Κάρολ. Το εντυπωσιακό στοιχείο μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο είναι η άψογη αισθητική του σκηνοθέτη. Φωτογραφία και ψηφιακά εφέ - τα σκηνικά και τα κουστούμια δεν έχουν προλάβει ακόμα να δείξουν τα δόντια τους ? στήνουν το παραμύθι με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Έτσι μας δημιουργείτε η εντύπωση ότι όλο το φιλμ θα τσουλήσει κάπως έτσι. Η Αλίκη έφυγε από τη δεξίωση, ακολούθησε τον λαγό, έπεσε τελικά στο λαγούμι και κατόπιν συνάντησε αυτόν και τους συντρόφους του και τους... εχθρούς τους. Αμέσως μετά συνάντησε τον... Καπελά (Τζόνι Ντεπ).
Το ότι συμπίπτει η μεταμόρφωση του φιλμ, από το σχόλιο «πολύ καλή δουλειά» στο «αριστούργημα, καλύτερο δεν γίνεται», με την εμφάνιση του Τζόνυ Ντεπ είναι τυχαίο. Διότι η μεταμόρφωση έρχεται μαζί με την αλλαγή στάσης της Αλίκης (Μία Βασικόβσκα) που από φοβισμένη που είναι («είμαι η λάθος Αλίκη, είμαι η λάθος Αλίκη» διατυμπανίζει όλη την ώρα) αρχίζει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, πεπεισμένη πια πως έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να πάθει κάτι γιατί όλα όσα ζει είναι ένα όνειρο.
Όνειρο είναι για εμάς τα όσα αντικρύζουν τα μάτια μας. Από εκείνο το σημείο και μετά η τελειομανία του Μπάρτον γίνεται πιο προφανής από ποτέ. Τα πάντα από το χορτάρι, τους θάμνους, τα πλακάκια, τα έπιπλα, τα ζώα, τα πόμολα, και ό,τι άλλο μπορείτε να βάλετε με το νου σας... λάμπουν! Τίποτα δεν φαίνεται ψεύτικο. Τίποτε δεν φαίνεται σαν να είναι μέρος του ονείρου της Αλίκης αλλά μάλλον μέρος της πραγματικότητας της δικής της και της δικής μας. Το σοκαριστικότερο όλων είναι ότι όλα αυτά τα τέλεια στοιχεία έχουν τοποθετηθεί μέσα σε εξίσου τέλεια κάδρα. Και έτσι από εκεί που παρακολουθούσαμε με μία απλά ευδιάθετη στάση τα δρώμενα, αναγκαζόμαστε να γουρλώσουμε τα μάτια μας στη θέα των δύο κάστρων, του μωβ ουρανού, του πολύχρωμου δάσους και των τόσων άλλων πανέμορφων ψηφιακών σετ. Το κάθε κάδρο είναι και πιο όμορφος πίνακας ζωγραφικής από το προηγούμενο. Ο Τιμ Μπάρτον έκανε συνολικά ένα τέλειο έργο τέχνης γιατί κατάφερε την τελευταία μία ώρα να ανεβάζει τον πήχη συνεχώς και σταδιακά και την ομορφιά των «πινάκων ζωγραφικής», που επιμελήθηκε με τόση τελειομανία.
Η αισθητική του φιλμ αυτού θα φάνταζε λίγη αν το σενάριο δεν είχε τύχει ίδιου επιπέδου προσοχής και φροντίδας. Το χιούμορ είναι διάχυτο καθώς τους χαρακτήρες που υπάρχουν στην ιστορία (ξεκαρδιστικός ο παράφρων λαγός στο τραπέζι με το τσάι) τους εκμεταλλεύτηκε η σεναριογράφος Λίντα Γούλβερτον στο έπακρο (π.χ. το ότι όλα τα ζώα ανεξαιρέτως μιλάνε δεν είναι από μόνο του αστείο, αλλά το τι λένε και με τι φωνή είναι). Επίσης η εξελιξή του στόρυ - μέχρι και την αναμενόμενη αλλά παρόλα αυτά τόσο ενδιαφέρουσα μάχη καλού και κακού - είναι πολύ σωστή, όπως ακόμα και το ότι λαμβάνουμε όσα βλέπουμε σαν «πραγματικά» ενισχύουν την αίσθηση ταύτισης που έχουμε κατά διαστήματα με την Αλίκη ή τον Καπελά, ή ακόμα και με τον ομιλώντα σκύλο. Όλα αυτά βρίσκονται σωστά δεμένα μέσα στην εικονική γκαλερί του Τιμ Μπάρτον, που μας βάζει να την περπατήσουμε - με προμελετημένες κινήσεις - μέσα σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες.
Οι ηθοποιοί που μας ξεναγούν σε αυτή την γκαλερί είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Σωστή η επιλογή όλων, με εξέχουσα ερμηνευτικά την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, που υποδύεται την κόκκινη βασίλισσα. Τρελός μέχρι το κόκαλο ο Τζόνι Ντεπ, που εδώ την παράσταση κλέβει το μακιγιάζ του και το κουρεμά του παρά η θεότρελη ερμηνεία του. Η νεαρή Αυστραλή Μία Βασικόβσκα στο ρόλο της Αλίκης δεν απογοητεύει στιγμή. Στην πρώτη της μεγάλη εμφάνιση σε χολυγουντιανή παραγωγή έδωσε τα πάντα για να καθιερωθεί (σημ: έχει ήδη υπογράψει για να παίξει το ρόλο της Τζέην Ειρ στο ομώνυμο έργο που θα κυκλοφορήσει του χρόνου).
Όταν έχεις μείνει αποσβολωμένος από την ομορφιά των εικόνων και παράλληλα δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα τρανταχτό ψεγάδι ή έστω μία προχειρότητα σε ένα φιλμ τότε δεν μπορείς παρά να το βαθμολογήσεις με άριστα και πολλούς τόνους! Τα "Αριστουργήματα" δεν είναι η κατηγορία που χωράει μόνο συγκεκριμένου τύπου και ύφους ταινίες. Πολλές μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι και να έχουν εξίσου πολλές εκ διαμέτρου αντίθετες αρετές. Στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» όσο και να προσπαθήσει κανείς να βρει ψεγάδι δεν θα τα καταφέρει. Ακόμα κι αν είστε ο άνθρωπος που κοιτάζει αν υπάρχει μισό χιλιοστό σκόνης πάνω στο τζάκι, ο Τιμ Μπάρτον θα σας ξεμπροστιάσει. Μαγικός κόσμος, μαγικά πλάνα, πανέμορφες εικόνες και τελειομανία που χτυπάει κόκκινα. Ακριβώς όπως η τρέλα του Καπελά. Θα θαμπωθείτε και θα τρελαθείτε και σεις με τη σειρά σας.