London River - Το Ποτάμι Ανάμεσα

Ιούλιος 2005. Δεκάδες νεκροί και τραυματίες στο Λονδίνο από τη βομβιστική επίθεση στο μετρό και σε ένα λεωφορείο της οδού King Cross. Το γεγονός αυτό ενώνει μία βρετανίδα κάτοικο του νησιού Γκέρσνευ κι έναν αφρικανό οικονομικό μετανάστη από τη Γαλλία. Οι δρόμοι τους συναντιούνται στο Λονδίνο όντας και οι δύο επωμισμένοι με την ίδια ανησυχία και το ίδιο κίνητρο. Η δε Ελίζαμπεθ να βρει την κόρη της και ο δε κος Ουσμάν τον γιο του, τα δύο παιδιά τους που από την ημέρα της τραγωδίας αγνοούνται.

Πάντα μία ταινία κρίνεται κατά πρώτο και κύριο λόγο από τις σκηνοθετικές επιλογές. Εδώ ο αδύναμος κρίκος, κατά κύριο λόγο, είναι ο γάλλος σκηνοθέτης Ραχίντ Μπούχαρεντ. Ενώ η ιστορία που είχε στα χέρια του είναι ένα άκρως τραγικό κι αυθεντικό δράμα, μία ιστορία εξαιρετικά στενάχωρη κι ανθρώπινη από τη φύση της, θεώρησε σωστό να την αφήσει στη μοίρα της ή για την ακρίβεια στις πλάτες του πρωταγωνιστικού διδύμου δίχως να ιδρώσει καθόλου ο ίδιος από την καρέκλα του σκηνοθέτη. Η μόνη απόφαση που πήρε για να «ενισχύσει» το δράμα ήταν να του δώσει αργό ρυθμό.

Κάποιες φορές από μία και μόνο σκέψη, που κάνουμε αυθόρμητα την ώρα που παρακολουθούμε ένα φιλμ, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά με αυτό που βλέπουμε. Εν προκειμένω σε αυτό το μόλις 87 λεπτών διάρκειας φιλμ οι καπνιστές θα επιθυμούν ένα τσιγάρο από το πρώτο ημίωρο και όσοι έχουν κόψει το κάπνισμα θα ψάχνουν το κομπολόι τους. Οι μη καπνιστές μπορεί να μην επιθυμήσουν τίποτα άλλο παρά μόνο από την ίδια την ροή του φιλμ να σταματήσει να «μπουσουλάει» και να αποκτήσει λίγο νεύρο.

Αυτό το στοιχείο του ?London River? είναι αρκετό για να μετριάσει όλα τα άλλα υπέροχα στοιχεία που συστήνουν αυτό το φιλμ. Διότι το δίχως άλλο τόσο η - θεατρική - Brenda Blethyn (περισσότερο γνωστή στο ευρύ κοινό από τους ρόλους της στις ταινίες «Περηφάνεια και Προκατάληψη» και «Εξιλέωση») όσο κι Sotigui Kouyat?, είναι εντυπωσιακοί. Η εκφραστικότητα και των δύο, που λόγω της ράθυμης σκηνοθεσίας την χορταίνουμε υπέρ τω δέων, αναδεικνύει τις τραγικές φιγούρες που υποδύονται και ταυτόχρονα το ίδιο το δράμα. Σπαρακτική κατά διαστήματα η ερμηνεία της Blethyn, αμίμητη η φυσιογνωμία του Kouyat?, που είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία και συνάμα συγκλονιστική ερμηνεία που αντικρύσαμε τον τελευταιό καιρό.

Επίσης υπέροχο στοιχείο το όλο «χτίσιμο» των μηνυμάτων που έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Σαφέστατα σε πρώτο πλάνο βρίσκεται το συγκινητικό μέρος της υπόθεσης που είναι το ότι αγνοούνται τα «σπλάχνα» των ηρώων μας αλλά σε δεύτερο, και ιδιαίτερα βαρυσήμαντο, βρίσκεται η νοοτροπία δύο διαφορετικών κόσμων. Καθολικισμός, προτεσταντισμός και μουσουλμανισμός μπλέκονται στο κουβάρι των θρησκευτικών υπονοουμένων με ταυτόχρονες αναφορές στην ειδικότερη διαφορά που υπάρχει μεταξύ δύσης και ανατολής στο κομμάτι σκέψης ? ενοχής ? καχυποψίας ? αμφιβολίας.

Μία πολύ απλή συνταγή, που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως σίγουρη επιτυχία από τα γενοφάσκια της, χάλασε γιατί ο σκηνοθέτης αποφάσισε πως δύο εκπληκτικές ερμηνείες και ένα καλό σενάριο είναι υπεραρκετά για το θέμα που πραγματεύεται το ?London River?. Έκανε λάθος. Πολύ απλή συνταγή και ιστορία και κινηματογράφιση είχε και το περσινό Grand Torino αλλά στα χέρια του Ήστγουντ απεδείχθη μεγαλούργημα. Η συγκεκριμένη τραγωδία που αποφάσισε να διαχειριστεί αυτό το φιλμ ήθελε λίγο ρυθμό παραπάνω. Ο ρεαλισμός είναι καλός όταν κι ο ρυθμός που μας παρουσιάζεται δεν είναι? μη ρεαλιστικός. Κρίμα που κατάφερε να κουράσει μία τόσο μικρής διάρκειας ταινία. Θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα από τα διαμάντια της χρονιάς.