A Christmas Carol - Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

Με μια εβδομάδα διαφορά μεταξύ τους ως προς την ημερολογιακή τους κυκλοφορία αλλά και μία βδομάδα πριν μας φύγει ο χρόνος και χαρακτηριστεί «παλιός», δύο νέες ταινίες που βασίστηκαν στην τεχνική του performance capture (λέγε με και Gollum, η πρώτη χρήση αυτής) βγήκαν στους κινηματογράφους της χώρας μας. Η μία το ?Avatar? του Κάμερον, μία άνευ προηγουμένου εμπειρία που αλλάζει το σινεμά, και η άλλη το ?A Christmas Carol? του Ζεμέκις, που βασίστηκε στην κλασσική ιστορία του Τσαρλς Ντίκενς.

Πρόκειται δηλαδή για την ιστορία του τσιγγούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ που την ημέρα των Χριστουγέννων επισκέπτονται τέσσερα πνεύματα. Αυτό το μακαρίτη συνεταίρου του και αυτά των Χριστουγέννων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Η ιστορία δηλαδή πασίγνωστη και μεταφερμένη πολλάκις στο παρελθόν, με εξέχουσα την τηλεοπτική της μεταφορά με πρωταγωνιστή τον George C. Scott του 1984.

Στην εκδοχή όμως του Ζεμέκις πρωταγωνιστής είναι, εξαιτίας της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται, ο Τζιμ Κάρευ σε οχτώ διαφορετικούς ρόλους. Υποδύεται τον Σκρουτζ παιδί, έφηβο, νέο άντρα, μεσήλικα, ηλικιωμένο αλλά και τα τρία πνεύματα των Χριστουγέννων. Με την τεχνική performance capture όχι μόνο ο ίδιος ο Τζιμ Κάρευ αλλά και οι Κόλιν Φερθ, Γκάρυ Όλντμαν, Μπομπ Χόσκινς και Ρόμπιν Ράιτ Πεν, εμφανίζονται στους δικούς τους... τρισδιάστατους ρόλους, και είναι άμεσα αναγνωρίσιμοι.

Η ψηφιακή τεχνολογία στην «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Ζεμέκις έπραξε το καθήκον της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ταινία στην 3D εκδοχή της (με τα γυαλιά) είναι εκθαμβωτική και σφύζει από όμορφες σκηνές. Χρώματα, λάμψεις, φωτισμοί, όλα είναι υπέροχα και δημιουργούν ένα πραγματικά τρισδιάστατο «χριστουγεννιάτικο» λαμπερό κόσμο. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Ζεμέκις κινήθηκε στον άξονα «γρήγορη εξέλιξη της ιστορίας» και «ευφάνταστα πλάνα με γρήγορο μοντάζ».

Στο βωμό αυτού του άξονα θυσίασε όμως την πραγματική μαγεία της ταινίας. Αφενός παρακολουθούμε κάτι πολύ όμορφο κι εντυπωσιακό, με έναν ισοπεδωτικό κι απολαυστικό Τζιμ Κάρευ, αλλά από την άλλη μας λείπει λίγη «πραγματική» χριστουγεννιάτικη μαγεία κι ατμόσφαιρα. Αυτή η ατμόσφαιρα απουσιάζει κυρίως γιατί τα πάντα τρέχουν σε πολύ γρήγορους ρυθμούς κι έτσι δεν έχουμε την άνεση του χρόνου να χαρούμε τις σκηνές όπως θα τους άρμοζε. Τα 100 σχεδόν λεπτά της ταινίας περνάνε τόσο γρήγορα που η νύχτα, που υποτίθεται άλλαξε τη ζωή του Σκρουτζ, στο τέλος μοιάζει σαν... άλλη μια νύχτα σαν τις άλλες, μόνο και μόνο γιατί προλάβαμε να «καμαρώσουμε» τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της τρισδιάστατης απεικόνισης αλλά όχι την πεμπτουσία της ιστορίας του Τσαρλς Ντίκενς. Κάτι που προφανώς ο Ζεμέκις όταν δήλωνε ότι «η σύγχρονη τεχνολογία με απελευθερώνει καλλιτεχνικά» δεν είχε υπόψιν του οτι θα του στοίχιζε.

Παρόλα αυτά η ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις (σκηνοθέτη του Φόρεστ Γκαμπ, Ναυαγού, Επιστροφή στο Μέλλον κ.α.) αποτελεί μία ιδανική πρόταση για αυτή την εποχή (γιορτές με 20 βαθμούς βέβαια δεν ξέρω ποια εποχή έχει αλλά λέμε τώρα). Για όλους; Όχι. Σε ένα μικρό γαλατικό χωριό που θα προβληθεί αυτή η ταινία προτείνουμε να μην πάνε να τη δουν παιδιά κάτω των δέκα ετών. Η ταινία περιέχει ορισμένες στιγμές έντασης, που εύκολα θα φοβίσουν οποιοδήποτε παιδί κάτω από αυτή την ηλικία (ειδικά η σκηνή που εμφανίζεται ο αλυσοδεμένος μακαρίτης συνεργάτης του Σκρουτζ είναι αρκετά... φοβιστική). Πέραν αυτής της κατηγορίας θεατών το φιλμ είναι άκρως προτεινόμενο για την τρισδιάστατη προβολή του και μόνο και για τους φίλους του Τζιμ Κάρευ. Όμορφο και εντυπωσιακό αλλά συνάμα λιγότερο μαγικό από όσο άρμοζε σε αυτή την κλασσική νουβέλα που γνωρίζουμε κι αγαπήσαμε όλοι μας.