TOY STORY 3

Έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την παραγωγή του Toy Story 2 η Pixar δημιούργησε την δεύτερη συνέχεια των ταινιών Toy Story, που την έβαλε στον χάρτη των studio παραγωγής animated ταινιών από το 1995 κιόλας με την πρώτη της σειράς. Η τρίτη ταινία τους έβαλε τώρα και στην λίστα των υποψήφιων φιλμ για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Τυχαίο; Κάθε άλλο. Το Toy Story 3 είναι μία larger than life ταινία, που δίνει το στίγμα της από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς της, μία ίσως από τις πιο συναρπαστικές που είδαμε φέτος.

Ο Γούντυ, ο Μπαζ και η παρέα τους έχουν να αντιμετωπίσουν το τέλος της διαδρομής τους ως παιχνίδια του ενήλικα σχεδόν ιδιοκτήτη τους Άντυ, ο οποίος ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το κολέγιο. Το μέλλον τους άνγωστο αν και οι επιλογές λίγες. Τα παιχνίδια θα καταλήξουν ή στην σοφίτα ή στην χωματερή. Για καλή τους τύχη καταλήγουν σε έναν παιδικό σταθμό, όπου το μέλλον τους αρχικά προδιαγράφεται φοβερά ευοίωνο αφού για άλλη μια φορά το νόημα της «ζωής» τους ανανεώνεται: θα γίνουν αυτό για το οποίο κατασκευάστηκαν, δηλαδή αντικείμενα με τα οποία θα διασκεδάζουν μαζί τους τα παιδιά. Όμως ο παιδικός σταθμός αποδεικνύεται όχι και τόσο... διασκεδαστικός.

Η περιπέτεια των παιχνιδιών σε αυτή την δεύτερη συνέχεια είναι περιπέτεια με όλη τη σημασία της λέξεως. Η Pixar πήρε τους έτοιμους και ολοκληρωμένους χαρακτήρες της, όσο και διάσημους, και το μόνο που είχε να κάνει είναι να βάλει όλη της την φαντασία για να σκαρφιστεί μία πολύ ωραία ιστορία. Το αν τα κατάφερε το φανταζόμαστε ήδη όλοι. Το σε ποιο βαθμό όμως όχι. Πραγματικά σε αυτό το φιλμ το χιούμορ συνδυάζεται με την δράση σε τέτοιο βαθμό, που ο χαρακτηρισμός larger than life που έδωσα πριν, παρά το οξύμωρο εν γένει του σχήματος μιας και μιλάμε για «παιχνίδια», είναι ο μοναδικός που μπορεί να περιγράψει το τι συμβαίνει σε αυτό το φιλμ.

Προσπερνώντας ασφαλώς τα σχόλια για το τεχνικό κομμάτι της ταινίας, και την εξίσου υπέροχη σκηνοθεσία της, πράγματα που πλέον τα θεωρούμε δεδομένα, το μονο νέο που εμπλουτίζει το franchise αλλά και την ιστορία αυτή καθεαυτή είναι οι νέοι χαρακτήρες που συναντάμε σε αυτό το φιλμ και το πόσο καλά τοποθετούνται σε όλη την ροή της ιστορίας. Γιατί η ροή της ειναι το βασικό κλειδί της επιτυχίας της που την ορίζει σαν μία απο τις διασκεδαστικότερες ταινίες που είδαμε το 2010. Ειδικά το τελευταίο ημίωρο είναι καταιγιστικό και χορταστικό, είναι ένα θέαμα που αξίζει το εισιτήριο του σινεμά ίσως όσο ελάχιστες ταινίες κυκλοφόρησαν αυτή τη χρονιά στις σκοτεινές αίθουσες.

Οι πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ μικρή σημασία έχουν (πέραν ίσως του γεγονότος ότι κανείς δεν περίμενε οτι θα είναι πέντε αλλά μάλλον μόνο μία ? καλύτερου animation ? ή δύο, αν προσέθεταν και οι πιο αισιόδοξοι του σεναρίου). Προσωπικά σκοπεύω να την ξαναδώ άμεσα για τρεις λόγους: τον Κεν και την Μπάρμπι, τον Μπαζ που μιλάει Ισπανικά και το συναρπαστικό τελευταίο ημίωρο. Αν όλα τα σήκουελ ήταν τόσο καλά τότε το σινεμά του σήμερα θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και λιγότερο προβλέψιμο. In Pixar We Trust.