Sherlock Holmes

Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Γκάι Ρίτσι σκηνοθετεί τον νέο Σέρλοκ Χολμς με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και τον Τζουντ Λο η πρώτη αντίδραση ήταν σχεδόν κοινή σε όλους: «μάλλον θα είναι καλό!» και λίγα δευτερόλεπτα μετά «αλλά με τον Γκάι Ρίτσι για τέτοια ταινία ας μη το δέσουμε κιόλας». Η αλήθεια είναι ότι πέραν του ότι είναι βρετανός ο σκηνοθέτης όπως κι ο ήρωας, του επίσης βρετανού «νονού» του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, ο Γκάι Ρίτσι δεν γέμιζε το μάτι ως η πιο ταιριαστή επιλογή για μία εντυπωσιακή επαναφορά του μύθου του Σέρλοκ Χολμς στη μεγάλη οθόνη, καθώς μας έχει συνηθίσει σε άλλου τύπου σινεμά. Με χαρά μπορούμε να πούμε ότι διέψευσε και τους πλέον απαισιόδοξους.

Ο Σέρλοκ Χολμς (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) συλλαμβάνει επ? αυτοφώρω τον Λόρδο Μπλάκγουντ την στιγμή ακριβώς που ετοιμαζόταν να δολοφονήσει το πέμπτο στη σειρά θύμα του, μία νεαρή κοπέλα ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, στα πλαίσια μίας ιεροτελεστίας μαύρης μαγείας. Ο Λόρδος οδηγείται στην κρεμάλα και ο δαιμόνιος Σέρλοκ μένει για λίγο καιρό χωρίς κάποια άλλη ανεξιχνίαστη υπόθεση για να «παιδεύει» και να κρατά σε εγρήγορση το λαμπρό μυαλό του. Αλλά τελικά, όπως αποδεικνύεται, δεν θα μείνει άπραγος για πολύ. Παράλληλα ο πιστός του φίλος Δρ. Γουότσον (Τζουν Λο) σχεδιάζει να αφήσει τις περιπέτειες και τον φίλο του και να παντρευτεί την αγαπημένη του.

Βήμα πρώτο: για να επαναπροσδιορίσεις έναν τόσο διάσημο χαρακτήρα στα μάτια τόσο των νεότερων όσο και των παλαιότερων μελών του κοινού θα πρέπει να τον παρουσιάσεις ευθύς εξαρχής όπως πρέπει (κι όπως νομίζεις ως σκηνοθέτης) για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, παρανοήσεις και κενά στη συνέχεια της εξέλιξης της ιστορίας.

Βήμα δεύτερο: εφόσον το πετύχεις αυτό πρέπει να αποδείξεις με τις επιλογές σου τον σεβασμό σου στον άνθρωπο που επινόησε τον χαρακτήρα του Σέρλοκ Χολμς, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που του έδωσε και με τα οποία έχουν ταυτιστεί εδώ και πάνω από έναν αιώνα ύπαρξης του χαρακτήρα αυτού χιλιάδες αναγνώστες των βιβλίων του Ντόυλ. Άρα κατ? επέκταση πρέπει να δείξεις στο σύγχρονο κοινό στο οποίο απευθύνεσαι ότι δεν «βεβήλωσες» το ποιόν αυτού του διάσημου φανταστικού χαρακτήρα αλλά το σεβάστηκες.

Βήμα τρίτο: προσπαθείς να παραδόσεις κάτι που οι προκατοχοί σου σκηνοθέτες, στις προηγούμενες (κι αναρίθμητες) κινηματογραφικές μεταφορές του Σέρλοκ Χολμς δεν είχαν καταφέρει. Μία συναρπαστική περιπέτεια που δεν τον επαναφέρει όμως στο σημείο μηδέν (η back-to-basics τακτική που ξεκίνησε με τον Τζέημς Μποντ πριν λίγα χρόνια, αλλά και με τον Μπάτμαν) αλλά που θα βασιστεί σε μία λιγότερο κλασσική και τετριμμένη αστυνομική ιστορία και περισσότερο σε μία πιο μοντέρνα συνταγή (κι ίσως πιο μοδάτη ? του στυλ «Κώδικας Ντα Βίντσι»).

Ο Γκάι Ρίτσι παρέα με τρεις σεναριογράφους δημιούργησαν ένα ντετέκτιβ στόρυ, αντάξιο της ευφυΐας και της φήμης του Χολμς, ακολουθώντας τα παρακάτω βήματα και μεθοδικά χτίζοντας τα εντός του τελικού σεναρίου που έγραψαν. Η αρχική σεκάνς μάς εισάγει πετυχημένα τον ήρωα Σέρλοκ Χολμς, με όλες τις ικανοτητές του, πνευματικές και σωματικές. Και δεν μας τις δείχνει απλά. Μας τις επιδεικνύει σε όλο τους το μεγαλείο. Κατόπιν μας παρουσιάζουν τον καταλυτικής σημασίας χαρακτήρα, για οτιδήποτε συμβαίνει σε οποιαδήποτε περιπέτεια του Χολμς, αυτόν δηλαδή του Δρ. Γουότσον, επιδεικνύοντας μας με τον ίδιο τρόπο τις δικές του πνευματικές και σωματικές ικανότητες. Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν. Πρώτο βήμα επιτυχημένο. Από εκεί και πέρα δεν θα πρέπει να απορήσουμε δράμι πως οι δύο ήρωες μπορούν να είναι και έξυπνοι και χιουμορίστες αλλά και τσαμπουκάδες μαζί. Έτσι τους παρουσιάζει η πρώτη σκηνή κι άρα έτσι είναι ως χαρακτήρες (σε αυτή τουλάχιστον την εκδοχή τους).

Σε δεύτερο επίπεδο η αστυνομική πλοκή. Ευφάνταστη και καλοδουλεμένη. Μέγιστο προσόν του σεναρίου, αλλά σαφέστατα και του τρόπου με τον οποίο το χειρίστηκε ο ίδιος ο Γκάι Ρίτσι, οι εσωτερικοί ρυθμοί του. Το «Σέρλοκ Χολμς» είναι από τις ταινίες εκείνες που σε αναγκάζουν να κοιτάς συνέχεια την οθόνη, να έχεις συνέχεια το μυαλό σου ενεργό και να παρακολουθείς κάθε μία σκηνή με ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή. Εν ολίγοις αν χάσετε μία σκηνή ή μία ατάκα ή έναν διάλογο ή έστω ένα πλάνο, μπορεί να αποδειχτεί (και σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια έτσι θα γίνει) μέγα σφάλμα γιατί θα χάσετε κάποιο κομμάτι του παζλ. Όχι ότι το παζλ είναι δύσκολο ως προς την λύση του. Αλλά γιατί ο ρυθμός της αποκάλυψης των κομματιών του είναι τέτοιος που δεν μας επιτρέπει να χαλαρώσουμε. Παρά μόνο να τον παρακολουθούμε προσεκτικά και με αμείωτο ενδιαφέρον.

Το ενδιαφέρον του θεατή σαφώς θα ήταν μικρότερο αν ο ίδιος ο ήρωας, που τόσο καταπληκτικά υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, δεν ήταν εξίσου ενδιαφέρων και προσεγμένος σεναριακά. Τα λόγια που ακούμε από το στόμα του Σέρλοκ, εν μέσω οποιασδήποτε περίστασης κι αν βρίσκεται, ενισχύουν την εικόνα της αστυνομικής διάνοιας την οποία κι αντιπροσωπεύει. Υπάρχουν σκηνές, που παρά ίσως το φαινομενικά «τραβηγμένο» του πράγματος, δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε αυτόν τον άνθρωπο, που πανάξια το όνομα του γνωρίζει όλος ο κόσμος μέσα από τα βιβλία του Ντόυλ, και το πόσο ιδιοφυής ήταν. Σε αυτό το σημείο κυρίως είναι που αποδεικνύει ο Γκάι Ρίτσι το πόσο πολύ σεβάστηκε το διάσημο αυτό χαρακτήρα και το κοινό του.

Η υποπλοκή του Δρ. Γουότσον ? επιτέλους ο Τζουντ Λο δεν παίζει τον ωραίο αλλά παίζει «ώριμα» - που έχει να κάνει με την επιλογή του να παντρευτεί και να αφήσει μόνο τον φίλο του να λύνει εγκλήματα και να μπλέκει συνεχώς σε περιπέτειες, αναδεικνύει με τη σειρά της τη σχέση των δύο χαρακτήρων. Μπορεί στιγμές στιγμές οι σκηνές που μοιράζονται ο Χολμς κι ο Γουότσον να μοιάζουν λίγο με σκηνές Μπάτμαν και Ρόμπιν, αλλά όταν το περιβάλλον όπου διαδραματίζονται τα πάντα είναι το Λονδίνο του 1890, τότε αυτό που βλέπουμε δεν μας ενοχλεί ούτε στο ελάχιστο.

Κι αυτό είναι επίσης ένα από τα δυνατά σημεία του φιλμ. Η αναπαράσταση του Λονδίνου του 1890 είναι υπέροχη. Σε όλα τα επίπεδα η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Επιπλέον η μουσική του Χανς Ζίμμερ δίνει ταυτότητα στον ήρωα και την περιπέτεια του αυτή.

Ο «Σέρλοκ Χολμς» του Γκάι Ρίτσι είναι μία άκρως ψυχαγωγική ταινία. Πολύ καλός ρυθμός εξαιτίας της πολύ καλής σκηνοθεσίας και του «δεμένου» σεναρίου, δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο και γενικά μία περιπέτεια από αυτές που όλοι χαίρονται να βλέπουν στη μεγάλη οθόνη και να την επισκέπτονται που και που και στη μικρή οθόνη για ένα ευχάριστο replay. Δεν μπορεί κάποιος να έχει άλλες απαιτήσεις από τέτοιες ταινίες. Μόνο να ψυχαγωγηθεί. Κι όταν αυτό σερβίρεται παρέα με πολύ «πνεύμα», έξυπνους διαλόγους κι εξίσου έξυπνη πλοκή τότε το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο ικανοποιητικό. Ο «Σέρλοκ Χολμς» αποδεικνύεται σε αυτή του την κινηματογραφική εκδοχή περισσότερο από ποτέ το πόσο αιώνιος χαρακτήρας είναι. Κάτι σαν τα επιτραπέζια που αναγράφουν από ηλικίες 5 εώς 95 χρονών. Απλά εδώ απαιτείται και καλός δείκτης IQ?