Transporter 3

Ο Λυκ Μπεσον, όπως αναφέραμε και στο σχετικό άρθρο για την πρόσφατη «Αρπαγή», όπου βάζει το χεράκι του αυξάνει τις πιθανότητες να κάνει κάτι καλό. Όπως όλοι οι δημιουργοί όμως, έχει κι αυτός τα πάνω και τα κάτω του? Δεν εξηγείται αλλιώς το ανεκδιήγητο σήκουελ «Transporter 3» για το οποίο και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στη συγραφή του σεναρίου. Με σκηνοθέτη τον τελείως άγνωστο (μέχρι τώρα τουλάχιστον) Ολιβιέ Μεγκατόν και μπροστάρη για μια ακόμη φορά τον Τζέησον Στέηθαμ, που παίζει πλέον σχεδόν σε οποιαδήποτε ταινία έχει μέσα «βρωμόξυλο» (αν και ομολογουμένως έχει συμμετάσχει επιτυχώς και σε μερικές πολύ αξιοπρόσκετες ταινίες όπως το περσινό Bank Job) το τελευταίο «Transporter» συνεχίζει την κατρακύλα του δεύτερου, με το πρώτο ακόμα να παραμένει το καλύτερο και πιο διασκεδαστικό.

Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας λίγο (έστω κι αχρείαστα) ο Τζέησον Στέηθαμ είναι ο Φρανκ, ένας ικανός οδηγός, γνωστός στους χώρους του υποκόσμου, για λογαριασμό του οποίου κάνει, ή τουλάχιστον έκανε, κάποιες «μεταφορές» με το αμάξι του. Αυτό βέβαια συνοδευόταν πάντα απαραιτήτως από σταντς, ακροβατικά που μόνο αυτός ο δεξιοτέχνης οδηγός μπορούσε να κάνει με το ίδιο του το αυτοκίνητο, όπως επίσης και τις απαραίτητες μάχες σώμα με σώμα με πλειάδα χαρακτήρων που του επιτίθενται (ανεπιτυχώς πάντα) για να τον σταματήσουν. Αλλά ο Φρανκ είναι ?THE man? όπως λένε και έξω οπότε πάντα τη γλιτώνει. Στην τελευταία του περιπέτεια τον βρίσκουμε να μεταφέρει κάτι που δεν γνωρίζει, έχοντας σαν συνοδηγό κάποια που δεν γνωρίζει, και έναν εκρηκτικό μηχανισμό στον καρπό του που δεν του επιτρέπει να απομακρυνθεί περισσότερο από κάποια μέτρα από το αμάξι του αλλιώς... καμπούμ...

Η πρώτη ταινία ήταν από αυτές που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη όταν βγήκε. Ολο το κόνσεπτ ήταν ενδιαφέρον και αναπάντεχα καλοδουλεμένο ούτως ώστε να αποτελεί ένα διασκεδαστικό σύνολο. Διότι πρωτίστως αυτό που μπορούμε να συγχωρέσουμε σε αυτές τις ταινίες είναι οι αναληθοφάνειες, αν πληρούνται οι εξής προυποθέσεις: α) η κινηματογραφική εκτέλεση να είναι όσο καλοδουλεμένη χρειάζεται για να ψυχαγωγήσει και β) να μην υπάρχουν στοιχεία που να μας δημιουργούν την εντύπωση οτι κάποιος νομίζει οτι είμαστε ηλίθιοι.

Και αυτή η δεύτερη προυπόθεση είναι που ενοχλεί στον τρίτο «μεταφορέα». Πληθώρρα ανόητων κι εξαιρετικά κακογραμμένων διαλόγων σε συνδυασμό με πάμπολλα κλισέ τόσο λεκτικά όσο και στις σκηνές δράσης, ακόμα ακόμα και στις χορογραφίες των σκηνών πάλης. Όλα αυτά έχουν ως κερασάκι στην τούρτα κάποια βασικά στοιχεία της πλοκής και κάποιες συγκεκριμένες επιλογές που γίνονται πάνω στη δράση να φαντάζουν παντελώς μα εντελώς ηλίθιες! Η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα ταινίας που θα μπορούσε να μπει σε διαγωνισμό με τις περισσότερες «ανοησίες». Με το που πέσουν οι τίτλοι τέλους δηλαδή να μαζευτούμε όλοι όσοι είμασταν στην αίθουσα και να δούμε ποιος θυμάται τις περισσότερες...

Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν υπερβολικά αλλά η συγκεκριμένη ταινία δράσης είναι πραγματικά μια τελείως αναχρονιστική προσέγγιση για το είδος, που άνετα θα την κατατάξουμε στις b-movies που δεν θα θέλαμε να ξαναδούμε ποτέ. Είμαι σίγουρος πως τόσο η τελευταία σκηνή της ταινίας που περιέχει την πιο ηλίθια επιλογή «κακού» ήρωα που θυμάμαι να έχω δει ποτέ σε ταινία, όπως και η σκηνή με το στριπτίζ και το ηλιοβασίλεμα, πρέπει να μαζέψουν όλα τα χρυσά βατόμουρα της χρονιάς. Μην την δείτε, καλύτερα κάντε ντους. Κι ας είναι και σκωτσέζικο... Υπάρχουν πολύ καλύτερες ταινίες εκεί έξω αυτή την περίοδο.