Precious - Μονάκριβη

  • Εκτύπωση

Η «Μονάκριβη» είναι από εκείνες τις ταινίες που όταν τις δω θεωρώ αυτόματα χρέος μου να μην προϊδεάσω κανέναν για το τι πρόκειται να δει όσον αφορά τα στοιχεία που συνθέτουν την ιστορία της. Αυτό το κάνω όποτε πιστεύω ότι ακόμα και το παραμικρό στοιχείο που θα μας παρουσιαστεί, έστω και στα πρώτα πέντε λεπτά, και έχει να κάνει με τον κύριο χαρακτήρα του φιλμ θα ήταν πολύ κρίμα αν το ανέφερα εγώ και έτσι έκοβα ένα ποσοστό ευχαρίστησης από το να βιώσουμε μία τέτοια αποκάλυψη. Αν δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα παρά μόνο αφεθούμε στα χέρια του σκηνοθέτη να μας καθοδηγήσει όπως θέλει αυτός τότε δεν αδικούμε ούτε αυτόν αλλά ούτε κι εμάς, που κατά αυτό τον τρόπο θα νοιώσουμε καλύτερα το «χτίσιμο» του χαρακτήρα και κατ? επέκταση, μιας κι εδώ μιλάμε για ένα δραματικό φιλμ, το δράμα αυτού του χαρακτήρα.

Έτσι το μόνο που μου «επιτρέπω» να πω είναι μία μικρή περίληψη: η Πρέσιους είναι ένα παχύσαρκο 16χρονο κορίτσι του Χάρλεμ. Η ζωή της εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που την ορίζουν «τραγική». Κάνει όνειρα στο μυαλό της για μια καλή, πλούσια και γεμάτη «αποδοχές» ζωή την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Μία πραγματικότητα που ξεκινάει από το ίδιο της το σπίτι και την συμβίωση της με τη μητέρα της.

Στα καλά δράματα ο καλός σκηνοθέτης δεν προσπαθεί να εκβιάσει τα συναισθηματά μας. Αντιθέτως, μας παρουσιάζει μία ιστορία όπως πρέπει βάζοντας μας στο πλευρό του ήρωα και παράλληλα βάζοντας τον ήρωα να μας «μιλάει» μέσω της δύναμης της ερμηνείας του. Με άλλα λόγια το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το νου και την καρδιά των θεατών. Από τη μία ο σκηνοθέτης χτίζει τον χαρακτήρα του και εξελίσσει το δράμα του ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται όλο αυτό το χτίσιμο του δράματος από τις δυνατές ερμηνείες του πρωταγωνιστή και των συμπρωταγωνιστών του. Ακριβώς αυτό επιτυγχάνεται στη «Μονάκριβη». Μέσα σε πέντε μόλις λεπτά έχουμε γνωρίσει τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που ζει καθημερινά αυτή η 16χρονη. Μέσα σε μία ώρα έχουμε αρχίσει να ελπίζουμε πως τελικά έχει αρχίσει να ανακαλύπτει το δρόμο προς την φωτεινή του μεριά αλλά ο ψυχισμός της, που μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο έχει ήδη τοποθετηθεί στο στέρνο του θεατή υπό τη μορφή μπετόν-αρμέ, δεν έχει δυναμώσει ακόμα για να περπατήσει ως εκεί. Και στις δύο ώρες εμείς κι αυτή έχουμε γίνει ένα και νοιώθουμε με την τελευταία μεγάλη ανατροπή πως μας δόθηκε η χαριστική βολή.

Η «Μονάκριβή» είναι ένα καταπληκτικό δράμα, εξαιρετικά στενάχωρο και ψυχοπλακωτικό. Ο σκηνοθέτης Λη Ντάνιελς έκανε υπέροχη δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Από απόψεως κινηματογράφισης η κάμερα του Ντάνιελς έχει τόση ευφάνταστη τοποθέτηση και κίνηση, που θα ζήλευαν πολλοί θιασώτες κινηματογραφιστές αυτού του είδους σινεμά. Από απόψεως σκηνοθετικής καθοδήγησης ηθοποιών παίρνει και πάλι άριστα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια είναι ένα 20χρονο κορίτσι που ποτέ πριν στη ζωή της δεν είχε παίξει σε ταινία και δεν είχε επαφή κιόλας με το χώρο. Δεν είναι το γεγονός ότι η γνωστή κωμικός Μο ?Νικ μετατρέπεται σε μάνα που μας κάνει ευθύς εξαρχής να τη μισήσουμε για αυτό που «είναι». Ούτε το γεγονός ότι η Μαράια Κάρευ και ο Λένι Κράβιτζ μεταμορφώνονται κυριολεκτικά και τελείως αγνώριστοι φυσιογνωμικά παίζουν δύο δεύτερους, μα καθ? όλα σημαντικούς, ρόλους. Το άριστα ο Ντάνιελς το παίρνει γιατί από όλους αυτούς έβγαλε τον καλύτερο εαυτό.

Ειδικά η Γκαμπούρει Σιντίμπε και η Μο ?Νικ είναι αποκάλυψη. Σπαρακτικές, μέσα στους ρόλους τους, απλές και χωρίς ίχνος επιτηδευμένης δραματουργίας ή περιττών κινήσεων, δίνουν μακράν τις καλύτερες ερμηνείες που είδαμε σε ταινία παραγωγής 2009. Κι αν κάτι απαιτούσε πάνω από όλα αυτή η ταινία ήταν δυνατές ερμηνείες από τους πιο σπουδαίους σε σημασία χαρακτήρες της. Μάνα και κόρη είναι οι δύο πόλοι που φέρουν τη μόνιμη σύγκρουση αλλά όλων μας η προσοχή πάει στον έναν. Στην κόρη. Γιατί αυτή πληρώνει τις αμαρτίες της άλλης, αυτή είναι δυστυχισμένη, με αυτήν συμπάσχουμε. Και μαζί με αυτήν θα κλάψουμε.

Δεν είναι μία ταινία που θα πρότεινα ποτέ για κάποιον που θέλει να περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα ή να ξεσκάσει ψυχαγωγούμενος. Η «Μονάκριβη» είναι το πιο στενάχωρο φιλμ που είδα φέτος και που όμοιο του, σε βαθμό «μαυρίλας» για να το θέσω και πιο σωστά, είχα να δω από το 2002 με τις «Ώρες». Ή ακόμα ακόμα, αν προτιμάτε, η «Μονάκριβη» είναι το «Πορφυρό Χρώμα» της δεκαετίας μας. Από αυτό και μόνο το στοιχείο αντιλαμβάνεται κανείς ότι η δύναμη της ταινίας είναι τέτοια που μετά τη θέαση της θα περάσει αρκετό διάστημα μέχρι να φύγει από το νου μας η ένταση κάποιων σκηνών της και κυρίως μέχρι να ξεχάσουμε την τραγικότητα της ίδιας της ηρωίδας Πρέσιους. Ένα συγκινητικό διαμάντι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, που θα κάνει τους ευσυγκίνητους να κλαίνε με λυγμούς και τους πιο «αναίσθητους» σίγουρα να δακρύσουν. Μονάκριβη κι εγγυημένη συγκίνηση?