Μια τυχαία συνάντηση με τον μουσουργό Μίμη Πλέσσα στο Πνευματικό Κέντρο της Ραφήνας στάθηκε η ευκαιρία για μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη. 

O Βλάσης Κανιάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Από το 1946 έως το 1950 σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη. Το 1950 εγκατέλειψε τις ιατρικές σπουδές για να φοιτήσει στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Γ. Μόραλη, Γ. Παππά, Ουμ. Αργυρό και Π. Σαραφιανό. Στα χρόνια αυτά ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία, έφτιαχνε κουστούμια για παραστάσεις, ενώ έκανε και τα σκηνικά για το φιλμ Στέλλα του Μ. Κακογιάννη. Το Φεβρουάριο του 1956 έφυγε για τη Ρώμη για σπουδές σκηνογραφίας στην Accademia di Belli Arti. Εκεί ήρθε σε επαφή με το έργο του Τζάκσον Πόλοκ, το οποίο τον επηρέασε βαθύτατα.

Η Arte Povera διαλέγεται με τον θεατή μέσα από θραύσματα υλικών, εννοιών, λέξεων, καθώς και μέσα από έναν νομαδισμό, που επιτρέπει την αποφυγή της συνοχής και την συνεχή μετατόπιση από τον πίνακα καβαλέτου στην τοιχογραφία ή στην κατασκευή στο χώρο. Παρατηρώντας ένα πρωινό του 1965 την ανατολή του ήλιου ψηλά από το όρος Stromboli ο Giovanni Anselmo (1934-), διαπίστωσε ότι η σκιά του σώματος του δεν έπεφτε στο έδαφος αλλά στην ατμόσφαιρα, στο κενό. Αυτή η εμπειρία τον έστρεψε στην Conceptual Art και ειδικότερα στην ιδέα μιας τέχνης που θα αναφερόταν στο άχρονο και άμορφο του σύμπαντος. Η ελαστικότητα, η ισορροπία, η δύναμη της βαρύτητας έγιναν οι κύριες ορίζουσες των αναζητήσεων του ως τις αρχές του ?70. Μια πέτρα που πατούσε πάνω σε φρέσκα λαχανικά, δεμένη από κάπου με ένα σκοινί, προδιέγραφε το ενδεχόμενο να πέσει κάποια στιγμή καθώς τα λαχανικά θα μαραίνονταν. Η σχέση της πλαστικής φόρμας με την οργανική διαδικασία, δηλαδή με τον χρόνο και την ενέργεια, βρέθηκε με τον Anselmo στο επίκεντρο της Arte Povera.

Η Arte Povera (Φτωχή Τέχνη, Τέχνη των πενιχρών - ευτελών μέσων), παρουσιάστηκε με αυτό το όνομα για πρώτη φορά το 1967 στην γκαλερί La Bartesca στη Γένουα από τον Ιταλό τεχνοκριτικό Germano Celant, για να περιγράψει μια καινούρια γενιά Ιταλών καλλιτεχνών κατά τα τέλη της δεκαετίας του '60. Χρονολογικά υπήρξε σύστοιχη με τις ανησυχίες και τον ριζοσπαστικό οπτιμισμό του '60, που κορυφώθηκαν στα γεγονότα του Μαΐου του 1968, αλλά ειδικά στην Ιταλία συνεχίστηκαν με την μορφή τρομοκρατίας και στη δεκαετία του '70.