Σπύρος Κωτσαλάς ο τοπιογράφος – προσωπογράφος, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της έκθεσης που έλαβε χώρα στην γκαλερί Ευριπίδης από τις 15 Ιουνίου έως τις 15 Ιουλίου 2017.
Ο Κωτσαλάς στην τελευταία του έκθεση καταπιάνεται με τρεις διαφορετικές ενότητες: τα τοπία, τις προσωπογραφίες και τον αστικό χώρο, ένα χώρο με ένα ιδιαίτερο στίγμα καθώς πρόκειται για τα Προσφυγικά του Νέου Κόσμου.
Ο Λευτέρης Κανακάκις γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1934. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας κατά το διάστημα μεταξύ 1954-1960 στα εργαστήρια των Γιάννη Μόραλη και Σπύρο Παπαλουκά.
Ο Λουκάς Βενετούλιας υπήρξε καταξιωμένος ζωγράφος, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του κριτικού ρεαλισμού στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1930. Πρώτος δάσκαλός του στη ζωγραφική ήταν ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Κατά το διάστημα μεταξύ 1954-1958, σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τους Γ. Μόραλη και Σ. Παπαλουκά, αφού εγκατέλειψε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Ιατρική.
Η τέχνη της Αναγέννησης άφησε έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών έργων και καλλιτεχνών στην ιστορία της τέχνης καθώς και εικονιστικές προσεγγίσεις απαράμιλλης ομορφιάς και γοητείας μέσα στην απλότητα που ενέπνευσαν τα έργα της αρχαιότητας.
Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας των αρχών του 20ού αιώνα, η επανάσταση στο εικαστικό πεδίο συντελείται με την εμφάνιση του κυβισμού, ο οποίος δεν αντιπροσωπεύει απλά μια ακόμη φάση στην εξέλιξη της τέχνης που ανταποκρίνεται σε κάποια κοινωνικά και οικονομικά ρεύματα, αλλά είναι ένα αποφασιστικό ρήγμα στην παράδοση.
Η γλυπτική είναι η αρχαιότερη και πιο καθολική τέχνη. Ο προορισμός της αρχικά ήταν θρησκευτικός και αργότερα μνημειακός και διακοσμητικός, ενώ από τις απαρχές της συνδέεται στενά με την ανθρώπινη μορφή. Από τα τέλη του 19ου αιώνα η ιστορία της γλυπτικής σηματοδοτείται από μια διαδοχή ρήξεων, που έχουν δύο σημαντικές συνέπειες: μια δύσκολη πρόσληψη από το κοινό και μια εξαιρετική ανανέωση καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
«Εγώ απεικονίζω ό,τι είναι ορατό σε μένα. Το τι είναι ορατό σε μένα είναι μόνο σε μένα. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Πιστεύω ότι ο κόσμος, για να χρησιμοποιήσω μία φράση του Schopenhauer, είναι παράσταση, και ότι ο καθένας μας βλέπει κατά το δοκούν, κατά τη δική του διαμόρφωση. Δε νομίζω ότι βλέπουμε με τα μάτια μας μόνο. Νομίζω ότι βλέπουμε με τα μάτια μας που είναι ένα όργανο για να δει το σώμα μας το ίδιο και το ίδιο μας το βαθύτερο είναι. Λοιπόν εγώ υπ' αυτήν την έννοια ζωγραφίζω όχι ό,τι είναι ορατό τοις πάσι, αλλά ό,τι εγώ μπορώ να δω...»
Το βιβλίο αποτελεί ένα αντικείμενο της καθημερινής ζωής, τμήμα του υλικού πολιτισμού, και ως εκ τούτου δεν πρέπει να αποκόπτεται από το ευρύτερο ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό περιβάλλον του γιατί τότε υπάρχει κίνδυνος να μην γίνουν διακριτοί οι λόγοι που επέβαλλαν τη δημιουργία του, οι αισθητικές προτιμήσεις του σύγχρονου του κοινού και η εξέλιξή του μέσα στο χρόνο, κάτι που ισχύει, άλλωστε και για όλα τα έργα τέχνης.
O Κυριάκος Κατζουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944. Από το 1962 έως το 1968 σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Γ. Μόραλη και σκηνογραφία στο εργαστήριο του Β. Βασιλειάδη στην ΑΣΚΤ. Το 1968 έλαβε το Βραβείο «Παρθένη». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές», η οποία έδρασε από το 1971 έως το 1973.
Στην Ελλάδα η μορφική κλίση της Μεσογείου επιβεβαιώνεται αδιάκοπα. Οι αφαιρετικές και ανεικονικές τάσεις αποτελούν σύντομα διαλείμματα. Η εικόνα επανέρχεται δριμύτερη, μετά από την εφήμερη έκλειψη της δεκαετίας του '60, εμπλουτισμένη με την εμπειρία των αφαιρετικών αναζητήσεων.