Η γλυπτική είναι η αρχαιότερη και πιο καθολική τέχνη. Ο προορισμός της αρχικά ήταν θρησκευτικός και αργότερα μνημειακός και διακοσμητικός, ενώ από τις απαρχές της συνδέεται στενά με την ανθρώπινη μορφή. Από τα τέλη του 19ου αιώνα η ιστορία της γλυπτικής σηματοδοτείται από μια διαδοχή ρήξεων, που έχουν δύο σημαντικές συνέπειες: μια δύσκολη πρόσληψη από το κοινό και μια εξαιρετική ανανέωση καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Ο Γάλλος καλλιτέχνης Marcel Duchamp που για πολλούς θεωρείται πατέρας της εννοιολογικής τέχνης, πρώτος εξέφρασε την άποψη ότι το ενδιαφέρον και διεγερτικό κομμάτι ενός έργου τέχνης μπορεί να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην ιδέα του ή στο πνευματικό του περιεχόμενο και ότι δεν έχει τόση σημασία το πώς μοιάζει όσο το να μπορεί να επικοινωνήσει επιτυχώς το μήνυμά του.

Γεννημένος στην Λισαβόνα, ο David Oliveira δημιουργεί γλυπτά από σύρμα με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζουν με σκίτσα πάνω σε φωτογραφίες. Μερικές εγκαταστάσεις του κρέμονται από αόρατα νήματα δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται στον χώρο.

Από τη στιγμή της δημιουργίας του ελεύθερου ελληνικού κράτους, η γλυπτική συνδέθηκε με την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους σε μια προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, σύγχρονης ζωής και παράδοσης, ούτως ώστε να δοθεί η έννοια της συνέχειας σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής και της πνευματικής ζωής.

Από 27 Σεπτεμβρίου έως 5 Ιανουαρίου 2013 το Μουσείο Μπενάκη θα φιλοξενήσει την έκθεση του γλύπτη Κώστα Κουλεντιανού με τίτλο "Ο τελευταίος ακροβάτης του μοντερνισμού.

Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, ο Τάκις είναι ένας σπάνιος εφευρέτης και ένας από τους ανανεωτές της γλυπτικής. Αρνούμενος την τέχνη της ρεαλιστικής αναπαράστασης και των παραδοσιακών τεχνικών, μέσα από συνεχή έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς στηρίζει την καλλιτεχνική του έκφραση στη λειτουργική χρησιμοποίηση των φυσικών νόμων και συνδυάζει την επιστήμη και την τεχνολογία με την τέχνη, σε μια προσπάθεια να μυήσει το θεατή στην ουσία του σύμπαντος.

Η ελληνική γλυπτική του 20ού αιώνα ευτύχησε να έχει έναν πραγματικά ταλαντούχο και πληθωρικό γλύπτη, τον Μιχάλη Τόμπρο (1889-1974), ο οποίος στην πρώιμη περίοδο της καριέρας του δοκίμασε τις ικανότητές του στις κλασικές φόρμες, ενώ εν συνεχεία πειραματίστηκε σε καινοτόμες και εξαιρετικά πρωτοποριακές, για την Ελλάδα, μορφές έκφρασης.

Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος (1902/3-2004) ήταν ο γλύπτης και ο άνθρωπος που αγάπησε ισότιμα την τέχνη και τη ζωή, με αποτέλεσμα να συμμετέχει ενεργά στην εξέλιξη της ελληνικής εικαστικής σκηνής για εξήντα περίπου χρόνια. Γεννήθηκε στην οδό Δεληγιώργη στο Μεταξουργείο, ενώ η καταγωγή του ήταν από το χωριό Μάρκασι της ορεινής Κορινθίας. Στις αρχές της δεκαετίας του ?20 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Θωμά Θωμόπουλο. Ήταν μια εποχή δημιουργική για τον νεαρό δημιουργό, γιατί αν και αναγνώριζε ότι το κλίμα της σχολής ήταν πολύ αντιδραστικό, εν τούτοις του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που τον εισήγαγαν στην ευρωπαϊκή μοντερνικότητα.

«Σαν δυνατός χείμαρρος, που ταυτόχρονα γονιμοποιεί και ερημώνει, είναι η επίδραση του Michelangelo στην ιταλική τέχνη. Χωρίς να μπορεί κανείς να τον αποφύγει, καθώς παρασύρει στην πορεία του τα πάντα, είναι για λίγους ένας ελευθερωτής και για πολλούς καταστροφέας».

Με αυτά τα λόγια ξεκινά ο Vasari την εξιστόρηση του βίου του Michelangelo Buonarotti (1475-1564) δίνοντας εξ αρχής το στίγμα της προσωπικότητας και της δημιουργίας του σημαντικότερου, ίσως, καλλιτέχνη και πολύπλευρου ανθρώπου του 16^ου αιώνα, που σηματοδότησε το πέρασμα από την πρώιμη στην ώριμη φάση της ιταλικής αναγέννησης, τουλάχιστον όσον αφορά στην πλαστική.

Ο Auguste Rodin (1840-1917) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Επέδειξε από πολύ νωρίς μία έμφυτη ροπή στη ζωγραφική, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα στα 14 χρόνια του να εισαχθεί στη σχολή Ecole Imperiale de Dessin. Παράλληλα με την εντατική μελέτη επισκεπτόταν μουσεία παρατηρώντας με ενδιαφέρον γλυπτά της αρχαιότητας, κάτι που τον έκανε να ανακαλύψει την προσωπική του κλίση στη γλυπτική.