Giovanni Bellini, αποκαλούμενος και Τζαμπελλίνο (Βενετία 1430-1516). Ιταλός ζωγράφος, από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Η σημασία της ζωγραφικής που επισκιάζει την ατομική του αξία, επειδή εγκαινιάζει τη μεγάλη βενετσιάνικη ζωγραφική του 16ου αιώνα. Από τη σχολή του Μπελλίνι προήλθαν ο Τζορτζιόνε και ο Τισιανός.

Ο Μπελλίνι διαμορφώθηκε, όπως ο αδερφός του Τζεντίλε, στο εργαστήριο του πατέρα του. Επηρεάστηκε από τον γαμπρό του Μαντένια, όπως φαίνεται από την «Προσευχή στον κήπο της Γεσθημανή», τη «Μεταμόρφωση» και την «Πιέτα» του Μουσείου Κορρέρ της Βενετίας και από τον «Νεκρό Χριστό» της Πινακοθήκης Μπρέρα του Μιλάνου. Στα έργα αυτά διακρίνεται ήδη, ενώ στο τελευταίο επικρατεί ένας ήπιος και πλατύς ρυθμός, που μαζί με το φωτεινό και ζεστό χρώμα, δίνει ένα γλυκό ανθρώπινο τόνο στο θρησκευτικό περιεχόμενο των πινάκων.

Antonio Allegri detto il Corregio. Ιταλός ζωγράφος (1489-1534) όπου ζούσε απομονωμένος στην Πάρμα. Ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν για την αρχή της σταδιοδρομίας του. Υποθέτουν ότι από πολύ νωρίς άρχισε να εργάζεται στο εργαστήριο του Μπιάνκι-Φερράρι στη Μοδένα. Ορισμένα νεανικά του έργα, όπως μία «Αγία Οικογένεια» και η νωπογραφία «Ο Επιτάφιος Θρήνος» στον Άγιο Ανδρέα της Μάντοβα, αποτελούν ενδείξεις της μαθητείας του στη σχολή του Μαντένια.

Αλλά πολύ γρήγορα ο Κορρέτζιο απαλύνει αισθητά τις μορφές του και αποκτά μια προσωπική τεχνοτροπία πολύ πιο ευαίσθητη από εκείνη του δασκάλου του. Ο πρώτος πίνακας βωμού που του αποδίδεται με βεβαιότητα είναι «Η Παναγία του Αγίου Φραγκίσκου» (1514-1515), σήμερα στην Πινακοθήκη της Δρέσδης. Στην ίδια ομάδα με το έργο αυτό, που η απλή κατασκευή του και ο γλυκός πλασμός συσχετίζονται με την τέχνη του Ραφαήλ, κατατάσσονται «Ο Γάμος της Αγίας Αικατερίνης», «Η Γέννηση Κρέσπι» και «Η Μικρή Τσιγγάνα».

Giorgio da Castelfranco, detto il Giorgione. Ιταλός ζωγράφος, Καστελφράνκο Βένετο, Τρεβίζο 1477 ή 1478- Βενετία 1510. Η ζωή του μεγάλου αυτού πρωτοπόρου της βενετσιάνικης ζωγραφικής του 16ου αιώνα είναι ελάχιστα γνωστή. Χρησιμοποίησε τόσο πετυχημένα το χρώμα και το φως για να δώσει ενότητα στα έργα του, που παρότι γνωρίζουμε λίγα έργα του, είναι αρκετά για να του εξασφαλίσουν μια φήμη ισοδύναμη σχεδόν με των μεγάλων καλλιτεχνών της Νέας Κίνησης. Εγκαταστάθηκε στη Βενετία και έγινε, κατά τον Βαζάρι, μαθητής του Τζοβάννι Μπελλίνι. Εκεί ανέλαβε τουλάχιστον δύο μεγάλες δημόσιες παραγγελίες που αποδεικνύονται από έγγραφα των αρχείων. Ένα μεγάλο πίνακα για την αίθουσα των Ακροάσεων του δουκικού ανακτόρου το 1507-1508, έργο που χάθηκε, και τις τοιχογραφίες για την πρόσοψη του Φόντακο ντέι Τεντέσκι το 1508. Είναι ένα τμήμα γυναικείου γυμνού σε φυσικό μέγεθος, που αποτοιχίστηκε το 1969 από τις τοιχογραφίες του Τισιανού, συνεργάτη του Τζορτζιόνε στη διακόσμηση του κτιρίου το 1508.

Σάντρο Φιλιπέπι Μποττιτσέλλι, (Sandro Filipepi il Botticelli), Ιταλός ζωγράφος, από τους μεγαλύτερους της Αναγεννήσεως, γεννήθηκε στην Φλωρεντία το 1445-1510. Εργάστηκε πρώτα κοντά σε κάποιο χρυσοχόο αλλά μαθήτευσε, όπως αναφέρει ο Βαζάρι, στο ζωγραφικό εργαστήριο του Φρα Φιλίππο Λίππι. Την πληροφορία επιβεβαιώνει μια σειρά από Παναγίες, αναγόμενες γύρω στο 1465, πολύ συγγενικές με την τέχνη του Λίππι. Αργότερα το 1470, είχε δικό του εργαστήριο και συνεργάτη του είχε τον γιό του. Το πρώτο χρονολογημένο έργο «Η Θεία Δύναμη», (1470), φανερώνει επιδράσεις από τον Βερρόκκιο, κοντά στον οποίο μαθήτευσε ίσως ο Μποττιτσέλλι το 1470, όταν ο Φιλίππο Λίππι έφυγε από την Φλωρεντία και εγκαταστάθηκε στο Σπολέτο. Στη διαμόρφωσή του επέδρασαν ακόμη τα έργα του Μπαλντοβινέττι και του Αντόνιο Πολλαϊόλο.

Τέχνη που άνθισε στις περιοχές που αποτελούν το σημερινό Βέλγιο. Κάποτε το όνομα αυτό δίδεται γενικά στην τέχνη των παλαιών Κάτω Χωρών, δηλαδή του Βελγίου και της Ολλανδίας μαζί, ως τον πολιτικό χωρισμό τους από το Φίλιππο Β' της Ισπανίας, στα τέλη του 16ου αιώνα.

Αν αφεθούν κατά μέρος οι παλαιότερες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, που ανάγονται στην περίοδο της ρωμαϊκής κατακτήσεως, καθώς και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε για τη χρυσοχοϊκή κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Φράγκων στη Βραβάντη και τη μεγάλη ώθηση στην αρχιτεκτονική που δόθηκε επί της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, οι πρώτες εκδηλώσεις της φλαμανδικής τέχνης πρέπει να αναχθούν στη ρωμανική περίοδο παράλληλα προς την οικονομική και πολιτική διαμόρφωση της περιοχής της Φλάνδρας.